RO theater: Koning Lear
Ik had Koning Lear van Shakespeare nog nooit gezien en nog nooit gelezen. Johnny Kraaikamp gemist bij het RO theater lang geleden, Freek de Jonge als nar in Koning Lear gemist bij KVS/Nationale Toneel, maar nu, voor het eerst, heb ik dan eindelijk het stuk gezien. Met Jack Wouterse als Lear. De hele stad hangt vol met affiches waarop Jack Wouterse tot aan zijn gigantische buik in het water staat, droeve trekken op zijn gelaat. Volgens het boekje van het RO was Jack Wouterse vroeger clown. Zo ziet hij er op deze foto ook uit. Als een droevige clown, meer dan als een statige koning. Dat is Lear ook. Iemand die tragisch verkeerde beslissing neemt die zijn eigen ondergang bewerkstelligen. Daarmee ongewild komisch. De ware wijze in dit stuk is de nar en niet de koning. Het RO theater heeft het stuk grotesk vormgegeven. Een freakshow van vreemde figuren zoals ik van Alize Zandwijk gewend ben. Dat is prachtig. Het eerste gedeelte van het stuk wordt gespeeld voor een gigantisch paars doek. Op twee voortonelen wordt gespeeld zoals voor een circustent of voor een tent op de kermis. Direct op het publiek. De opkomsten vinden plaats vanuit een kelder onder de eerste rijen van het publiek. Als halverwege het doek opgaat wordt een lange bijna eindeloze houten trap zichtbaar, een beetje als een uit de kluiten gewassen paleistrap.
Fantastisch vormgegeven en fantastisch gespeeld kan het geheel me toch niet echt boeien. In de inleiding heeft acteur Marc de Corte met een zachte Vlaamse tongval uitgelegd dat dit het moeilijkste is van alle stukken van Shakespeare en licht hij ons in over de zes verschillende plotlijnen die kriskras door het stuk lopen. De vele verhalen worden niet alle even diepgaand uitgewerkt. De twee hoofdlijnen krijgen de meeste aandacht, de zijlijnen worden rap afgewikkeld en weten daardoor niet helemaal te boeien. Toch is de voorstelling zelf een goede voorstelling. Fantastisch vormgegeven en fantastisch gespeeld, zoals ik al zei. Alleen het stuk kon mij niet zo boeien. Te ingewikkeld.
Fantastisch vormgegeven en fantastisch gespeeld kan het geheel me toch niet echt boeien. In de inleiding heeft acteur Marc de Corte met een zachte Vlaamse tongval uitgelegd dat dit het moeilijkste is van alle stukken van Shakespeare en licht hij ons in over de zes verschillende plotlijnen die kriskras door het stuk lopen. De vele verhalen worden niet alle even diepgaand uitgewerkt. De twee hoofdlijnen krijgen de meeste aandacht, de zijlijnen worden rap afgewikkeld en weten daardoor niet helemaal te boeien. Toch is de voorstelling zelf een goede voorstelling. Fantastisch vormgegeven en fantastisch gespeeld, zoals ik al zei. Alleen het stuk kon mij niet zo boeien. Te ingewikkeld.
Reacties