Lest best

Dan is het alweer tijd voor de laatste voorstelling van Duizend Bommen en Granaten. Terug in het Kapelletje, na een tussentijdse repetitie en een tweede voorstelling in Vlaardingen. We gaan voor de top. Er zal gespeeld worden dat de stukken er van af vliegen. Er is veel eigen publiek in de zaal. De andere spelers van KRT, ex-spelers van KRT, vrienden en familie van mij, waaronder mijn vrouw en kinderen. Voor de laatste drie personen ben ik het meest zenuwachtig.

Maar vanaf de eerste minuut is duidelijk dat de voorstelling dit keer goed gaat vallen. Alles valt precies op zijn plaats. Een paar kleine foutjes daargelaten loopt de voorstelling heel goed. Er is snelheid, humor, de toon is licht en op de juiste momenten dramatisch. Het publiek applaudiseert als beloning aan het slot langdurig.

Dan is het tijd om te luisteren wat het publiek er van vindt en dan met name mijn meest kritische fan: mijn vrouw. Maar die is razend enthousiast en ziet in de voorstelling mijn hele leven weerspiegeld. Zo ziet iedereen iets anders in de reeks beelden die we samen, de spelers en ik, hebben verzonnen en vertoond. De Abu-Graib-gevangenis, een ontgroening. De spelers geven meer dan ze tot nu toe ooit gegeven hebben en het lijkt een nieuwe voorstelling, totaal verschillend van de week er voor.

Opgelucht, gelukkig en vrolijk fiets ik 's nachts naar huis. Na eerst samen wat te hebben gedronken in het café waar je geen eigen meegebrachte patat mag eten. Een prachtige nachtelijke ruziescène tussen één van de vier mannelijke kapitein Haddocks en de kroegbaas. Boven me schijnt een mooie volle ronde maan tussen vlarden wolken die voorbij jagen boven mijn hoofd. Een heldere en gelukkig droge nacht. Ik voel me vol en rond als de maan, het is volbracht.