Het einde in zicht

Le Palais, Belle-Ile-en-Mer
Woensdag 1 augustus 2007

Het einde van de vakantie komt in zicht. We moeten gaan nadenken over wat we nog wel en wat we niet meer willen doen. Met zijn tweeën of met zijn vieren hebben we al een groot gedeelte van het eiland bekeken. Alle vier de uithoeken van het eiland hebben we gezien. De Pointe des Poulains, de Pointe de Talut, de Pointe de Taillefer en Locmaria.

Ik zit in mijn eentje bij de tent dit dagboek bij te werken terwijl de meiden met zijn tweeën aan het fietsen zijn en mijn vrouw boodschappen doet in de supermarkt. Iedere dag wordt er door iemand anders gekookt (als we niet uit eten gaan zoals gisteravond in de Creperie Port Coton in Kervalihouen) en vandaag gaat mijn vrouw koken. Aan het begin van de vakantie is er ruzie gemaakt over een rooster (wie doet wat en wanneer) en de conclusie was dat we het op zijn beloop zouden laten en zien hoe het zou gaan. Wie kookt hoeft niet af te wassen. Afwisselend wordt er tafelgedekt, geholpen met het eten klaarmaken, iemand anders doet boodschappen dan degene die kookt, etc. Over het algemeen gaat het allemaal vanzelf en hebben we inderdaad geen rooster nodig. De meiden zijn behulpzaam, net als in de week voorafgaand aan de vakantie toen mijn vrouw in Monaco was. Ze hebben soms alleen wat aansporing nodig.

Ik fiets iedere ochtend naar de bakker en krijg vandaag na anderhalve week voor het eerst kritiek dat ik iedere ochtend hetzelfde brood koop. Terwijl ik gisteren juist iets anders had gekocht dan normaal. En het andere brood dat ik in de eerste week kocht, de Boule de Campagne, deed er vier dagen over om op te raken. Tussendoor hebben we daarbij nog andere broden gegeten die mijn vrouw bij de supermarkt of bij de bakker gekocht heeft. Dus ieder dag hetzelfde... het is gewoon niet waar en ook nooit goed.

De fietsroutes op het eiland zijn geweldig. Duidelijk aangegeven met schildjes is het bijna niet mogelijk te verdwalen. Dat dat soms toch gebeurd is enkel te wijten aan het feit dat een schildje is overwoekerd door de bosjes of omdat we een tussendoorweggetje nemen en vervolgens de weg kwijtraken.
De meiden zijn ongelooflijk bijdehand en iedere fout in een zin of fout in de formulering wordt door hen onmiddellijk afgestraft. Daarbij willen ze ook nog eens alles weten en dat elk Frans woord dat zij niet kennen (en zelf kennen ze er tot mijn verbazing ook al reuzeveel) door mij ter plekke in het Nederlands en uit het hoofd vertaald wordt.