Weblog

Ik heb een paar dagen niet geschreven. Op de een of andere manier word ik door iets onbestemds weerhouden. Tegen gehouden. Alsof ik alles wat ik meemaak al een keer eerder heb beschreven. Dezelfde gebeurtenissen van het jaar ervoor herhalen zich. Weer een nieuwe repetitie. Weer een filmfestival. Weer dezelfde kunstbeurs. Ik heb het gevoel dat ik niet altijd het achterste van mijn tong kan laten zien. Niet durf te laten zien. Ik kan niet altijd schrijven wat ik wil. Ik wil niet negatief schrijven over een acteur of actrice waar ik mee werk. Over personen die ik ontmoet. Niet omdat ik bang ben iemand de waarheid te zeggen. Ik probeer juist werkelijke personen weer te geven zoals ik ze zie en ze mijns inziens zijn. Maar ik wil niet dat een mening over iemand die net zo goed tijdelijk kan zijn voor altijd op dit weblog te lezen is. Ik wil niet alle geheimen over mijn familie en gezin prijsgeven. Ik twijfel. Ik schreef niet zo lang geleden dat het weblog verslavend is. Dat ik er aan gewend ben geraakt iedere dag een kort stukje te schrijven. Dat is nog steeds zo. Ik voel het als een gemis een paar dagen niet geschreven te hebben. Ik wist tegelijk niet wat te schrijven. Ik heb artikelen in de krant gelezen waar ik over had kunnen schrijven, ik heb films gezien waarover ik had kunnen schrijven, ik heb mensen ontmoet over wie ik had kunnen schrijven. Ik heb het gelaten. Wie weet keer ik terug naar een geheim dagboek. Een stille plek waar ik me totaal kan laten gaan.

Fedde Spoel