Dogville

Dan nu de voorstelling van het rotheater. Geregisseerd door Pieter Kramer en daarom tot in de puntjes verzorgd wat betreft de aankleding en het uiterlijk. Ouderwetse zetstukken worden af- en aangereden en voor die zetstukken speelt zich het drama van Dogville af. In het begin lijkt Dogville een vredig en vriendelijk dorpje, maar al gauw ontpopt het zich tot een soort Twin Peaks. De façade van de aardige en behulpzame dorpsbewoners blijkt een vermomming die het gruwelijk innerlijk verbergt. Het onverwachte en destructieve einde komt als een soort bevrijding. Gelouterd en gereinigd als na een Griekse tragedie komen we naar buiten.
Het spel is gevariëerder dan in de film, theatraler, grootser. Viel ik de eerste keer dat ik de film wilde bekijken, die 's nachts werd uitgezonden, in slaap, en vond ik de film toen ik hem in zijn totaal bekeek toch wel erg kabbelend, de theaterversie is heftiger en ook grappiger. De mooiste toevoeging vind ik de aanwezigheid van de verteller, in de film de prachtige stem van John Hurt, hier de volledig in zwart geklede, op zijn sportschoenen na, Ton Kas. Hij loopt als was hij een onzichtbare man door de straten van Dogville en becommentariëert, vertelt en leidt in.
De voorstelling Dogville speelt nog op diverse plaatsen tot 24 februari en is zeker een aanrader!
Reacties