Monologenfestival: Tweede zaterdag

Nu mijn eigen voorstelling klaar is kan ik in alle rust nog vier nieuwe voorstellingen zien en Spinoza voor een tweede keer.

Moordwijf
We beginnen met Moordwijf, een lezing over cactussen door een jonge vrouw met een grote zwarte bril. Tijdens haar verhaal dwaalt ze steeds af naar Harry, de man met wie ze een relatie had maar die er met een ander vandoor is gegaan. Mooi decor, een flipoverbord met goed uitgezochte, grappige illustraties en een ouderwets lessenaartje. Het is jammer dat de cactus die ze heeft meegenomen verborgen is achter dat lessenaartje. Ook wat spel betreft valt er nog heel wat te verbeteren. De wisselingen tussen lezing en ontboezemingen zijn niet altijd even duidelijk. Ik vraag me aan het einde nog steeds af wat er met Harry is gebeurd. Ze roept hem om hem te doen terugkomen maar de titel doet vermoeden dat ze hem heeft vermoord.

Spinoza
Spinoza zie ik voor de tweede keer. Ditmaal zit er meer energie in het begin waardoor ik het gevoel heb sneller te worden meegenomen in het verhaal. Een goed stuk twee keer zien is altijd een feest, je ontdekt altijd iets nieuws.

Mijn muur vol haat
De meest intrigerende, heftige en gewelddadige voorstelling van deze avond is Mijn muur vol haat van Mervyn Nankoe. In het dagelijks leven een vriendelijke man die een rebelse jongen speelt die zijn ouders heeft vermoord en daarna een aantal scholieren doodschoot op de school waar hij naar toe gaat. Vol krachtige beelden en geweldsexplosies, direct op een aantal nietsvermoedende en willekeurig uit het publiek gekozen slachhtoffers gespeeld. Toch blijft de bedoeling van de voorstelling me enigszins onduidelijk. Maar indrukwekkend geacteerd.

Stoep
Een vrouw staat als een zoutpilaar op het plein voor het station. Ooit heeft ze daar een mysterieuze ontmoeting gehad met een bijzondere man, een metafysische ervaring. Daarom heeft ze besloten hier voor altijd te blijven. Maar heeft de ontmoeting werkelijk plaatsgevonden of is alles een illusie?
Hoe minder de actrice beweegt hoe mooier en spannender het is. Eigenlijk is elke beweging te veel met uitzondering van het mooie gebaar dat ze van de mysterieuze man heeft geleerd. De kaalheid doet me aan Beckett denken. De actrice kan wat stemgebruik betreft nog veel verbeteren maar heeft een mooie geobsedeerde uitstraling.

Sool
Een poetische tekst van Marianne Boyer waar ik niets van begrijp en waar ik toch twintig minuten lang gefascineerd naar blijf kijken. Dat is Sool. Zelfs de titel is multi-interpretabel. Heeft Louise Wessels, de actrice die de tekst hoe dan ook erg goed brengt, soul? Is ze een halve zool? Ook deze tekst schijnt oorspronkelijk in de vorm van een lezing te zijn geschreven, net als Moordwijf. Maar dat is in deze bewerking weggelaten. Ik wacht op iets dat gaat gebeuren maar blijf uiteindelijk verbijsterd achter. Wonderlijk, maar het zet me toch aan het denken.

Conclusie
Toch een beetje de avond van de onbegrijpelijke voorstellingen. Van randfiguren en moord. Want ook de vrouw in Sool heeft wellicht iemand neergestoken met een priem.

Terwijl ik dit noteer is de laatste avond van het festival in volle gang. Twee voorstellingen heb ik gemist. Het was een goed festival zonder prijzen en veel feedback. Mijn eerste avond stond in het teken van de mobiele telefoon, de laatste in het teken van de randfiguur. Zo kwamen vaak dezelfde thema's voorbij, maar dat zijn dan toch de gebruikelijke en altijd actuele thema's als liefde en haat.