HZT: Mahagonny / Lied van Rotterdam
Het Zuidelijk Toneel maakte een tweeluik met het Willem Breuker Collectief. Voor de 'pauze' spelen ze het bekende songspiel Mahagonny van Brecht en Weill, na de 'pauze' spelen ze Het lied van de stad waarbij in iedere stad een andere naam, de naam van de stad waar ze zijn, wordt ingevuld. Dus in Rotterdam heet de voorstelling Het lied van Rotterdam. Dat tweede gedeelte is geschreven door Tom de Ket en de muziek is van de onlangs overleden Willem Breuker, die nog wel zijn naam geeft aan het collectief maar er zelf niet meer bij is. Beide gedeelten hebben hetzelfde thema. Elders is het beter dan hier.
Voor de pauze horen en zien we mannen en vrouwen, in zwarte pakken en met bolhoeden op, het songspiel op Brechtiaanse wijze vertolken. Met borden en projecties worden teksten getoond. De borden worden opgedragen door zes mannen in beige overalls. Mooi is de scène waarin de zon wordt verbeeld doordat de mannen elk een spot richten op de zangers en muzikanten.
Het gedeelte na de pauze gaat echter meer over Nederland in het algemeen dan over Rotterdam. Op rails lopen in het tweede gedeelte bakken die als kleine podia dienen rond. Steeds zijn een stuk over vier bakken te zien, de anderen zijn verdwenen achter de coulissen. In losse enigszins cabareteske scènes wordt de toestand in Nederland en het menselijk tekort getoond. De regels, de economisering van de samenleving, alles moet gemeten worden, iedereen is een nummer. Langzamerhand distilleert zich uit de scènes een klein verhaal over de agent die zijn baan kwijtraakt omdat hij gewoon menselijk wil zijn.
Omdat de carrousel maar rond blijft draaien werd het mij op driekwart een beetje te saai. Het einde met Het Lied van Rotterdam was weer goed, maar mijns inziens had er in de vele losse scènes wat geknipt kunnen worden. Maar het was lang geleden dat ik Han Kerckhoffs heb zien spelen en dat is altijd weer een genot, hij speelt een hoofdrol in deze productie als agent, net zoals het altijd heerlijk is om José Kuijpers te zien maar die zie ik regelmatig bij Onafhankelijk Toneel. Helaas kan ik niemand meer aanraden zelf te gaan kijken want met deze voorstelling in Rotterdam is de tournée van dit toneelstuk beëindigd.
Voor de pauze horen en zien we mannen en vrouwen, in zwarte pakken en met bolhoeden op, het songspiel op Brechtiaanse wijze vertolken. Met borden en projecties worden teksten getoond. De borden worden opgedragen door zes mannen in beige overalls. Mooi is de scène waarin de zon wordt verbeeld doordat de mannen elk een spot richten op de zangers en muzikanten.
Het gedeelte na de pauze gaat echter meer over Nederland in het algemeen dan over Rotterdam. Op rails lopen in het tweede gedeelte bakken die als kleine podia dienen rond. Steeds zijn een stuk over vier bakken te zien, de anderen zijn verdwenen achter de coulissen. In losse enigszins cabareteske scènes wordt de toestand in Nederland en het menselijk tekort getoond. De regels, de economisering van de samenleving, alles moet gemeten worden, iedereen is een nummer. Langzamerhand distilleert zich uit de scènes een klein verhaal over de agent die zijn baan kwijtraakt omdat hij gewoon menselijk wil zijn.
Omdat de carrousel maar rond blijft draaien werd het mij op driekwart een beetje te saai. Het einde met Het Lied van Rotterdam was weer goed, maar mijns inziens had er in de vele losse scènes wat geknipt kunnen worden. Maar het was lang geleden dat ik Han Kerckhoffs heb zien spelen en dat is altijd weer een genot, hij speelt een hoofdrol in deze productie als agent, net zoals het altijd heerlijk is om José Kuijpers te zien maar die zie ik regelmatig bij Onafhankelijk Toneel. Helaas kan ik niemand meer aanraden zelf te gaan kijken want met deze voorstelling in Rotterdam is de tournée van dit toneelstuk beëindigd.
Reacties