Bonheur: Ziek van liefde

Ziek van liefde is gebaseerd op het boek Enduring love (De liefde verdragen) van Ian McEwan. Zoals in de meeste boeken van deze schrijver wordt een enigszins bizar verhaal verteld. Jed is verliefd op Joe omdat deze hem volgens eerstgenoemde tekens geeft van zijn liefde. Joe daarentegen is zich van geen kwaad bewust maar raakt tot wanhoop van zichzelf en van zijn vrouw steeds meer geobsedeerd en paranoïde door de waanzin van Jed. De waan waaraan Jed lijdt heet met een mooie wetenschappelijke naam Het Syndroom van Clérambault, in de volksmond erotomanie.

De voorstelling begint met een prachtig symbolisch beeld van het opstijgen van een luchtballen en met prachtige muziek. Joe en zijn vrouw Clarissa zijn getuige van een ongeluk met een luchtballon en tijdens dit ongeluk komt Joe in aanraking met Jed. Deze wil samen met hem bidden en verklaart hem de liefde. Dan begint een spannend en waanzinnig verhaal dat eindigt in een moorddadig verlangen.

Bij Bonheur wordt de voorstelling onder de titel Ziek van liefde gespeeld door drie acteurs, Marike van Weelden (Clarissa), Ruurt De Maesschalck (Joe) en de jonge acteur Tomer Pawlicki (Jed).  Ze spelen rondom een groot gat in de speelvloer van waaruit aan het begin de luchtballon opstijgt. Vooral het spel van de jonge Tomer Pawlicki die dit stuk als afstudeerstage aan de acteursopleiding van de Toneelschool Arnhem speelt maakt grote indruk op mij, alhoewel ook de eindscène tussen Joe en Clarissa erg ontroerend en indrukwekkend is met name door het spel van Marike van Weelden, een actrice die ik nog nooit eerder zag spelen maar die me meteen door haar spel in dit stuk voor mij gewonnen heeft.

Ik ben benieuwd naar het boek. De boeken van Ian McEwan die ik heb gelezen zijn alle zeer oud (First love, last rites [1975]; Between the sheets [1978]; en The Cement Garden [1978]) en ik herinner me de ontluisterende en intrigerende verfilming van The comfort of strangers [1981] met Kevin Spacey en Kevin Bacon. Toch maar weer eens een nieuwer boek proberen. Dit boek is van 1997.