Wunderbaum & Touki Delfine: Songs at the end of the world

Als winnaar van een vrijkaartje zit ik in de zaal van de Rotterdamse Schouwburg. Via een actie van Wunderbaum op Facebook waar ze leden van rockbands uitnodigden om naar hun nieuwe voorstelling te komen kijken. Een voorstelling over een rockband aan het einde van de wereld.
Het is ondertussen zeven jaar geleden dat theatergroep Wunderbaum samen met de muzikanten van Touki Delfine de voorstelling Lost Chord Radio maakte. Een prachtige voorstelling over een Amerikaans dorp dat geteisterd werd door een hittegolf. Songs at the end of the world is de opvolger en speelt in de ijzige koude van Antarctica. De spelers van Wunderbaum (zonder Maartje Remmers) en muzikanten verbeelden de absolute witheid aan het einde van de wereld met verhalen over hun (verzonnen?) verleden. Iedereen komt aan de beurt met een kort verhaal uit de eigen biografie. Als de spelers zijn opgekomen in dikke rode eskimopakken na een melige start met mededelingen via een lichtkrant over wat er komen gaat, starten we met het verhaal van Rik Elstgeest en zijn angst voor zwemmen en het zwembad.

Er volgen meer verhalen zoals het romantische verhaal van Marleen Scholten en haar ontmoeting op het ijs met Stille John, wat later leidt tot één van de mooiste nummers in dit theatrale concert, Silent John. Want dat is het, een theatraal concert, een verzameling losse scènes en sketches rondom een verzameling liedjes. Sommige erg mooi, zoals de onderwaterscène met zwevende kwallen, en sommige erg grappig, zoals de act van Wine Dierickx op het gedicht De Blauwbilgorgel van Cees Buddingh, en de dans van de drummer Bo Koek die door alle spelers en muzikanten wordt overgenomen.

Een echt verhaal is er niet, meer een rode draad van jeugdherinneringen vervlochten met een kralensnoer van fonkelende juwelen van songs.