Chips!

Het is niet mijn gewoonte over de actualiteit te schrijven, met uitzondering van voorstellingen en films die ik recent gezien heb of boeken die ik recent heb gelezen. Maar momenteel is er een kwestie die me raakt. Ik ben al jaren een fervent gebruiker van het openbaar vervoer, mijn lievelingsvervoermiddel na de fiets. Diverse VVD-ministers, waaronder Neelie Kroes, hebben met succes geprobeerd het openbaar vervoer kapot te maken en de reizende mens de auto in te jagen waardoor nog maar weinigen het openbaar vervoer gebruiken. Studenten, kinderen en bejaarden en wereldvreemde wereldverbeteraars als ik zijn zo'n beetje nog de enigen. Dus waar maken we ons druk over als we het over de OV-chipkaart hebben, zo vraag ik me de laatste dagen af.

De eerste kwestie is natuurlijk de kaart zelf. Waarom moest die er komen? Om zwartrijden te voortkomen en natuurlijk om het voorgaande afschuwelijke gedrocht, de strippenkaart, te vervangen. Want dat is iedereen ondertussen al lang weer vergeten. Toen de strippenkaart er kwam ontmoette die enkel weerstand. Waarom moet je een extra strip stempelen voor een virtuele zone waar je niet in reist? Waarom niet gewoon één strip per zone, iets wat in een beschaafd en intelligent land als België wel kan? De strippenkaart bleek even onveilig als alle andere kaarten want met de strippenkaart werd er nog steeds veel zwart gereisd. Dus er moest iets nieuws komen.

Nu is er de OV-chipkaart, een fantastische vinding en een geweldig idee. Alleen één maar... Waarom kon die OV-chipkaart niet gewoon meereizen met de chipkaart die je al hebt? De gewone chipkaart (waarmee je de OV-chipkaart moet opladen) wordt binnenkort waarschijnlijk afgeschaft en op hetzelfde moment moet iedereen een nieuwe chipkaart aanschaffen. Ook heeft iedereen een mobiele telefoon. Voor mobiele telefoons is de zogenaamde Near Field Communication uitgevonden, een communicatiesysteem dat sprekend lijkt op het communicatiesysteem dat de OV-chipkaart gebruikt. Het kan worden gebruikt om theaterkaartjes te betalen en om van je telefoon een credit card te maken.

Waarom de plotselinge ophef? De OV-chipkaart kan gekraakt worden. Chips! Maar wat is het probleem? Alles kan gekraakt worden. De Nederlandse Bank, The Bank of America. Voor handige jongens is heus niets veilig. Ons paspoort is niet veilig, niemand die je er meer over hoort. Onze bankpassen zijn niet veilig, iedereen gebruikt ze. Ons geld wordt vervalst en is dus niet veilig. Er worden drugs ons land binnengesmokkeld dus de grensbewaking is niet goed. Wilders maakt een film over de islam en moet daarna ongetwijfeld beveiligd worden (dat wordt nog moeilijk).

Dan is er nog de privacy. Ook dat is een verouderd begrip in de tijd van Hyves, Big Brother en Gouden Kooi. In de zestiger jaren hadden de hippies het over privacy. Nu is niets meer privé. Zelfs in China komt de echtgenote van een televisiepersoonlijkheid haar man's optreden op prime time televisie verstoren om hem te beschuldigen van overspel. Boeren die vrouwen zoeken, vrouwen die zwanger willen worden, jongeren die geen seks meer willen, iedereen toont zijn privéleven. Niet alleen in het openbaar vervoer waar druk mobiel wordt getelefoneerd, maar liefst op radio en televisie. Hoe minder privacy, hoe beroemder je lijkt te zijn.

De conclusie. Ik maak met veel plezier gebruik van de OV-chipkaart. Toen ik hem voor de eerste keer wilde opladen moest ik drie automaten bezoeken voor ik er een vond die het deed. Twee keer checkte ik in het begin zonder het te weten niet uit en moest ik nogal wat toeren verrichten om mijn teveel betaalde geld terug te krijgen. (Maar ik kreeg het terug.)

In de Rotterdamse trams en metro's ben ik nog geen enkele keer gecontroleerd als ik mijn OV-chipkaart toonde. Het zwartrijden is met deze kaart dus zonder hem te vervalsen en zonder hem op te laden, reuze gemakkelijk geworden. Niemand kijkt of je in- of uitgecheckt bent, maar ik ben een eerlijk mens dus behalve als inchecken niet lukt omdat het poortje buiten gebruik is, betaal ik eerlijk voor mijn rit.

Nu alleen nog iets uitvinden waardoor alles op één kaart kan, of, zoals Gerrit Krol ooit voorstelde, een ingebouwde chip in je lichaam zodat iedereen altijd kan controleren waar je bent en wat je doet.