Man

"Jullie zijn wel een heel klein groepje. Ik heb ook cabaret gedaan. Ik zat in het Jordaan-cabaret. Ik ben half Amsterdams, half Rotterdams. Ja, ze hebben me wel eens een contract aangeboden, maar dat wil ik niet. Ik wil me niet vastbinden. Dan zit je zo vastgebonden. Ik ben hier vrijwilliger. Doe ik dan weer eens dit en dan weer eens dat. Voor je het weet zit je vastgebonden. Ja, ik doe zo'n Jordaan-cabaret. Van die liedjes. Er is een meisje, die heeft me opgenomen. In Tent. In de Witte de Withstraat. Zocht ik naar een tent. Maar dat was geen tent. In de Witte de Withstraat. Maar dat meisje, dat meisje heeft me opgenomen. Heeft er nog een diploma mee gehaald. Met mij. Ja, ik doe van die Jordaan-liedjes. Zit in een Jordaan-cabaret. Jullie zijn wel een klein groepje, hè?"

Het is de pauze van onze eerste repetitie en een man met een witte baard, type Lex Goudsmit, blijft tegen ons aan praten. Op een gegeven moment zegt de regisseuse: "De pauze is afgelopen." Als ze dat niet gezegd had, stond de man nu nog steeds tegen ons aan te praten, voortdurend dezelfde zinnen herhalend.

Foto: de echte Lex Goudsmit