Mijn vrouw ligt te slapen nadat ze onze dochter heeft weggebracht die vandaag vertrokken is naar Engeland. Ik denk ik niet aan de vierde verjaardag van onze trouwdag. Ze ligt zo vredig te slapen dat ik haar niet wil wakkermaken en laat haar liggen. Als ik weer langs het kapelletje kom staat daar dezelfde man. Nu trekt hij net een Craven "A" uit een vuurrood pakje sigaretten. Terwijl hij hem opsteekt spreek ik hem aan: "En?" vraag ik, alsof er geen dag tussen ons gesprek heeft gezeten. "Ik probeer haar te vergeten," zegt hij, "maar het lukt niet." Ik knik. "Het is als met dat geheugenonderzoek. Er zijn twee groepen die een rijtje met dierennamen moeten lezen. Alle dierennamen moeten onthouden worden, alleen de ene groep krijgt daarbij als opdracht dat ze de ijsbeer moeten vergeten. Een uur later worden beide groepen overhoord. De groep die alle dieren mag onthouden haalt een willekeurige gemiddelde score. De groep die de ijsbeer niet mag onthouden scoort veel slechter, maar niemand is er in geslaagd de ijsbeer te vergeten. Zo voel ik mij ook. Ik vergeet alles, maar haar niet. Er is nog geen dag voorbij gegaan waarop ik niet aan haar gedacht heb." En bidden lukt ook niet, zeg ik. "Nee," zegt hij en strijkt een lucifer aan om zijn sigaret aan te steken. Norwegian Wood (This Bird Has Flown), denk ik onwillekeurig. Als een phoenix uit de as rijst de gedachte aan haar steeds opnieuw in zijn hoofd. Zoals de personen in Huis Clos in het stuk van Sartre elkaar voortdurend blijven dwarszitten tot het einde der tijden en zo elkaars hel vormen, zo is de gedachte aan haar voor deze man de hel op aarde.
Mijn vrouw ligt te slapen nadat ze onze dochter heeft weggebracht die vandaag vertrokken is naar Engeland. Ik denk ik niet aan de vierde verjaardag van onze trouwdag. Ze ligt zo vredig te slapen dat ik haar niet wil wakkermaken en laat haar liggen. Als ik weer langs het kapelletje kom staat daar dezelfde man. Nu trekt hij net een Craven "A" uit een vuurrood pakje sigaretten. Terwijl hij hem opsteekt spreek ik hem aan: "En?" vraag ik, alsof er geen dag tussen ons gesprek heeft gezeten. "Ik probeer haar te vergeten," zegt hij, "maar het lukt niet." Ik knik. "Het is als met dat geheugenonderzoek. Er zijn twee groepen die een rijtje met dierennamen moeten lezen. Alle dierennamen moeten onthouden worden, alleen de ene groep krijgt daarbij als opdracht dat ze de ijsbeer moeten vergeten. Een uur later worden beide groepen overhoord. De groep die alle dieren mag onthouden haalt een willekeurige gemiddelde score. De groep die de ijsbeer niet mag onthouden scoort veel slechter, maar niemand is er in geslaagd de ijsbeer te vergeten. Zo voel ik mij ook. Ik vergeet alles, maar haar niet. Er is nog geen dag voorbij gegaan waarop ik niet aan haar gedacht heb." En bidden lukt ook niet, zeg ik. "Nee," zegt hij en strijkt een lucifer aan om zijn sigaret aan te steken. Norwegian Wood (This Bird Has Flown), denk ik onwillekeurig. Als een phoenix uit de as rijst de gedachte aan haar steeds opnieuw in zijn hoofd. Zoals de personen in Huis Clos in het stuk van Sartre elkaar voortdurend blijven dwarszitten tot het einde der tijden en zo elkaars hel vormen, zo is de gedachte aan haar voor deze man de hel op aarde.
Reacties