"In de mijnbouwprovincie Shanxi in Noord-China zoeken drie vrienden aan het begin van de jaren '90 uit verveling hun toevlucht in seks en geweld. Als een confrontatie met een bende scholieren uit de hand loopt, slaan de drie op de vlucht. Debuterend regisseur
Han Jie baseerde deze coming of age-film op gebeurtenissen uit zijn eigen jeugd." De film
Walking on the wild side waar bovenstaande tekst over gaat, heb ik gezien op de Discoverydag waar ik vorige week over schreef onder de titel
De troosteloosheid van het bestaan. Deze film heeft op het filmfestival een
Tiger-award gewonnen. Terecht want het is ondanks alle gruwelijke gebeurtenissen, met als tragisch dieptepunt het in elkaar slaan met loden pijpen van een onschuldige middelbare scholier, een indrukwekkende film over opgroeiende jongeren. Sommige films blijven in je hoofd achter en zingen of zeuren rond. Zo weet ik nog dat ik ongeveer twintig jaar geleden op het filmfestival
Blue Velvet zag en er in eerste instantie niks aan vond. Het was mijn eerste ervaring met het werk van
David Lynch. Ik snapte de film niet, vond het allemaal nogal kitscherig en overdone. Ik was onder de indruk van de angstwekkende Dennis Hopper, maar toen ik de bioscoopzaal verliet wist ik niet wat ik had meegemaakt. Was ik voor de gek gehouden of was dit een meesterwerk?
"In de mijnbouwprovincie Shanxi in Noord-China zoeken drie vrienden aan het begin van de jaren '90 uit verveling hun toevlucht in seks en geweld. Als een confrontatie met een bende scholieren uit de hand loopt, slaan de drie op de vlucht. Debuterend regisseur Han Jie baseerde deze coming of age-film op gebeurtenissen uit zijn eigen jeugd." De film Walking on the wild side waar bovenstaande tekst over gaat, heb ik gezien op de Discoverydag waar ik vorige week over schreef onder de titel De troosteloosheid van het bestaan. Deze film heeft op het filmfestival een Tiger-award gewonnen. Terecht want het is ondanks alle gruwelijke gebeurtenissen, met als tragisch dieptepunt het in elkaar slaan met loden pijpen van een onschuldige middelbare scholier, een indrukwekkende film over opgroeiende jongeren. Sommige films blijven in je hoofd achter en zingen of zeuren rond. Zo weet ik nog dat ik ongeveer twintig jaar geleden op het filmfestival Blue Velvet zag en er in eerste instantie niks aan vond. Het was mijn eerste ervaring met het werk van David Lynch. Ik snapte de film niet, vond het allemaal nogal kitscherig en overdone. Ik was onder de indruk van de angstwekkende Dennis Hopper, maar toen ik de bioscoopzaal verliet wist ik niet wat ik had meegemaakt. Was ik voor de gek gehouden of was dit een meesterwerk?
Reacties