Van sommige schrijvers wil je alles lezen. Jean-Philippe Toussaint was zo iemand tot aan het boek "La télévision". Dat boek vond ik te dik, te langdradig en op de één of andere manier kon ik er met mijn hersens geen vat op krijgen. Het boek dat er na kwam was
Autoportrait (à l´Étranger), een dun boekje over de reis van een schrijver in Japan met een prachtige scène waarin een Japanner aan Jane Birkin vraagt om in haar eentje "Je t'aime moi non plus" te zingen. Een boek dat weinig om het lijf had maar te dun was om te vervelen. Daarmee dacht ik dat J.-P. voor mij had afgedaan. Totdat ik op een dag in de bibliotheek
Faire l'amour ontdekte en het zonder al te veel verwachtingen meenam. Vooral aangetrokken door de tekst op de achterkant: " C'est la nuit où nous avons fait l'amour ensemble pour la dernière fois. Mais combien de fois avons-nous fait l'amour ensemble pour la dernière fois ? Je ne sais pas, souvent." (Het verhaal van een scheiding; een nacht, in Tokyo. Het is de nacht waarin we voor de laatste keer gevrijd hebben. Maar hoe vaak hebben we voor het laatst gevrijd? Ik weet het niet, vaak.) Dat laatste woord, souvent, dat deed het hem. Het bleek een prachtig boek met vele memorabele scènes, de laatste vrijpartij in het hotel, de laatste vrijpartij in de sneeuw. Dus nu ben ik terug bij het begin en wil ik opnieuw alle boeken lezen van J.-P. Toussaint. Gisteren ben ik begonnen in zijn laatste boek:
Fuir (Vluchten).
Van sommige schrijvers wil je alles lezen. Jean-Philippe Toussaint was zo iemand tot aan het boek "La télévision". Dat boek vond ik te dik, te langdradig en op de één of andere manier kon ik er met mijn hersens geen vat op krijgen. Het boek dat er na kwam was Autoportrait (à l´Étranger), een dun boekje over de reis van een schrijver in Japan met een prachtige scène waarin een Japanner aan Jane Birkin vraagt om in haar eentje "Je t'aime moi non plus" te zingen. Een boek dat weinig om het lijf had maar te dun was om te vervelen. Daarmee dacht ik dat J.-P. voor mij had afgedaan. Totdat ik op een dag in de bibliotheek Faire l'amour ontdekte en het zonder al te veel verwachtingen meenam. Vooral aangetrokken door de tekst op de achterkant: " C'est la nuit où nous avons fait l'amour ensemble pour la dernière fois. Mais combien de fois avons-nous fait l'amour ensemble pour la dernière fois ? Je ne sais pas, souvent." (Het verhaal van een scheiding; een nacht, in Tokyo. Het is de nacht waarin we voor de laatste keer gevrijd hebben. Maar hoe vaak hebben we voor het laatst gevrijd? Ik weet het niet, vaak.) Dat laatste woord, souvent, dat deed het hem. Het bleek een prachtig boek met vele memorabele scènes, de laatste vrijpartij in het hotel, de laatste vrijpartij in de sneeuw. Dus nu ben ik terug bij het begin en wil ik opnieuw alle boeken lezen van J.-P. Toussaint. Gisteren ben ik begonnen in zijn laatste boek: Fuir (Vluchten).
Reacties