Narisk # 18
Het ziet er zomers uit als we naar Zeeland rijden. Het lijkt al wel lente. Als we later met de hele groep door de duinen lopen is het duidelijk nog winters. Heerlijk helder weer, koud en zonnig. Het is een schitterende plek, op 100 meter van het strand. Het huisje is ruim genoeg om in te repeteren, we hebben drie slaapkamers, een jongenskamer waar de twee jongens slapen in een tweepersoonsbed, een meisjeskamer met drie losse bedden en een regisseurskamer voor mij. Tijdens de wandeling in de duinen belt Julia me voor de kooktijd van sperziebonen. Die geef ik haar met de opmerking dat ik die toch een tijdje geleden ook al doorgegeven heb.Na de lekkere (en pittige) nasi van Liesbeth en Cindy werken we aan het script van het stuk. Iedereen heeft een stukje tekst aangeleverd via email en die verschillende stukken heb ik verwerkt in de opzet die ik al had. Alleen Liesbeth had haar tekst te laat gemaild zodat die niet meer verwerkt is, en Cindy had bijna niets geschreven, alleen aan haar monoloog. We discussiëren over het stuk en ik verwerk de opmerkingen zoveel mogelijk in het script op de oude laptop die ik van Studium Generale heb geleend.
We luisteren nog wat naar muziek, drinken en kletsen en dan gaat iedereen rond enen naar bed. Ik lees nog een stukje in mijn boek, De Schaduw van de Wind, een boek dat door Nienke en Liesbeth, net als door Fré, heel erg de hemel in wordt geprezen. Dan val ik in slaap.
Ik ben het eerste op. Ik neem een douche. Ik scheer me en ga dan naar beneden naar de huiskamer. Het stinkt er nog naar sigarettenrook van gisteravond. Ik zet theewater op en ga schrijven in mijn dagboek.
Reacties