Narisk # 20
Als ik in bed lig lees ik nog slechts één pagina. De volgende ochtend slapen we uit tot half elf, maken een strandwandeling en gaan pas ’s middags aan het werk. Het is lekker op het strand. De zon schijnt, er zijn veel mensen aan de wandel. Het is zondag en Vlissingen is vlakbij. Iedereen die een hond heeft is naar buiten gegaan en naar het strand, lijkt het wel. Ik denk aan Rockanje, ook hier is het strand op het Zuiden. Ook moet ik even aan mijn ex-vriendin denken, uit Katwijk, als Cindy me vertelt dat ze vroeger vlakbij het strand woonde en dan vaak met een walkman op ging lopen op het strand. Nienke heeft met haar ex-vriend, die nu de vriend van Cindy is, zelfs eens een achtdaagse voettocht over het strand gemaakt.Als we weer terug zijn doen we eerst een doorloop. Die is wat mat en niet al te geconcentreerd, maar mijns inziens zit alles er in, dus als ze wel geconcentreerd spelen en met meer elan (bijvoorbeeld als er publiek bij zou zijn) dan zou het zeker niet slecht zijn.
Ik doe nog vijf losse scènes die minder gingen, we werken even iets uitgebreider aan de feestscène die we dit weekend nieuw hebben toegevoegd en gaan dan eten. Om half acht wil ik een laatste doorloop doen zodat we voordat de serie Rome begint (waar Liesbeth, Cindy en ik graag naar willen kijken) klaar zijn.
Tijdens de doorloop is de vermoeidheid te merken, maar hij gaat zeker niet slecht. We hebben nog een maand en het stuk staat volgens planning goed in de steigers. In dit weekend hebben we wat tijd betreft een stuk of vijf/zes repetities gedaan en we zijn daardoor behoorlijk opgeschoten.
We kijken ’s avonds een tijdlang naar Turn back the Box, een programma op de muziekzender The Box vol met oude clips en daardoor realiseer ik me ook nog eens het leeftijdsverschil. Dat is in dit geval zo’n twintig jaar, iets minder groot dan bij de studentengroepen die ik een paar jaar terug regisseerde. Dat schept een zekere afstand tussen regisseur en groep die me niet stoort. Op een bepaalde manier geeft het me autoriteit over de spelers, die minder is als de spelers ouder zijn dan jij. Tegelijkertijd kan ik goed met ze opschieten en is het reuzegezellig. Ze vinden me streng, maar dat wordt wel gewaardeerd. Nienke zegt dat ze nog nooit zo ver zijn geweest een maand voor de voorstelling.
Reacties