Melba Toast # 04: De laatste repetitie

De laatste repetitie voordat we donderdag een tryout spelen in de Schenkelstee voor de leden van het Nieuw Capels Toneel. Ik leg voor de duidelijkheid mijn bedoelingen met het stuk nog een keer uit. Een helse machine die onvermijdelijk naar beneden raast en de afgrond induikt, eindigend in dood en verderf. Naar La Machine Infernale van Jean Cocteau, zijn bewerking van het eeuwenoude Oidipusverhaal. Als een dolgedraaide vaudeville met verwijzingen naar Charlie Chaplin en Laurel en Hardy. Vet op het publiek gespeeld en zoveel mogelijk in sneltreinvaart. We spelen een doorloop met onderbrekingen waarbij ik onderbreek als ik vind dat iets nog beter kan. Toch ben ik al voor de repetitie begint niet ontevreden. Ik vind mijn eigen versie na de zes versies die ik gezien heb nog steeds de beste. Ik ben niet verbaasd of achterovergeslagen door een zo originele vondst of door een zo geweldig gespeelde Melba toast dat ik denk dat wij het niet beter kunnen, dat we voordat we gespeeld hebben wel naar huis kunnen gaan. Integendeel. Ik vind de meeste voorstellingen te langzaam, te weinig gewaagd, die van Jan Oomen uitgezonderd. Ik ben nog wel benieuwd naar de versie van Dick Koene en die van ATR3, de laatste met een geheel vrouwelijke cast bestaand uit allemaal vrouwelijke regisseurs. Maar eerst nog de generale repetitie op donderdag.
(wordt vervolgd)