Eenakterfestival # 05

De zaterdagavond spelen Stichting Tar en ATR3, twee groepen waarvan ik wel iets bijzonders verwacht. Het is ongetwijfeld toeval, maar de eerste vijf stukken zijn vrij traditioneel in opvatting en uitvoering, de tweede vijf zijn extremer. De versie van St Tar is de meest extreme. De spelers staan en zitten achter lijsten, zijn als het ware ingelijst. Een oude vrouw met rollator komt op en kijkt naar de schilderijententoonstelling. Dan komen de schilderijen tot leven, begeleidt door spannende muziek van Serge Feldmann. Het is een prachtig beeld. Helaas blijft het daar bij. Slechts eenmaal breekt de dochter, mooi gespeeld door Meta de Mol van Otterloo, uit haar lijst om het dansje te doen met haar vader. De muziek verandert dan ook iets, ik hoor een Santana-citaat in de muziek, of in ieder geval in de klank van het orgeltje, waardoor je denkt: eindelijk gebeurt er iets. Teksten worden door elkaar gezegd, teksten verdrinken in de muziek, je moet het stuk door en door kennen om te begrijpen waar het hier over gaat. Het pièce de résistance van het festival.
ATR3 heeft een cast die geheel uit vrouwen bestaat. Nico en Carla zijn erg goed, Nico als een soort ruwe bonk, harde bolster, blanke pit, Carla hulpeloos en verdwaald in een vijandig gezin. De overleden moeder staat op dvd en wordt tegen het achterdoek gebeamd, iets wat net als bij de geluidstape van Facetten, niet werkt. Het lijkt wel of als de moeder niet live gespeeld wordt, desnoods achter de coulissen, er een afstand tot die figuur ontstaat die de scènes waarin zij voorkomt, doodslaat. Het rondgedraai met een grote doos Melba toast is een grappige vondst, de doos wordt steeds iemand anders in handen gedrukt die er dan hulpeloos mee in de handen blijft staan. Jammer is dat deze grap niet tot het einde toe doorgevoerd kan worden, bijvoorbeeld in de dansscène of de verleidingsscène. Een spannende poging, niet helemaal gelukt.