Dode merel

Vanochtend ligt er een dode merel op het terras. Onze poes Poekie, thuis een rustig en bedaard beestje, is vannacht of liever vanochtend vroeg weer op jacht geweest en heeft ditmaal een merel gegrepen. Ik vrees dat het het mannetje is van het echtpaar dat ieder jaar ergens bij ons in de buurt zijn nestje komt bouwen. Dat er ergens een merelweduwe nu rouwt om haar lief. Ik pak het dode dier voorzichtig met een stukje krant bij de pootjes en gooi het zonder plichtplegingen in de vuilniscontainer. Ik denk aan de ophef over de neergeschoten mus in de dominostenenhal waarover deze week in alle kranten en op alle televisiezenders uitgebreid verslag werd gedaan. De relatie tussen mens en dier blijft een wonderlijk fenomeen. Wat is een dierenleven waard als bij varkenspest duizenden varkens worden geruimd en bij vogelgriep duizenden kippen de nek om worden gedraaid? Nee, dan die hond die van de werd gewurgd in bijzijn van haar baasje. De mens blijft toch altijd het meest wrede dier, met recht de kroon op de schepping te noemen. De koning der beestachtigen.

Reacties

Populaire posts