Eenakterfestival # 03

De tweede avond Melba Toast. Iets evenwichtiger dan de vorige en de tweede voorstelling (van Drijfzand) bevalt me wel. Weer allebei vrij klassiek, maar de tweede heeft tenminste vaart en een mooi begin- en eindbeeld. De dochter is erg goed, de zoon is iets minder. In de eerste voorstelling is de zoon op zich goed, maar een beetje een clichéhomo. Grappig is dat in dit stuk de muziek waarop gewalst wordt door de vader en de dochter dezelfde is als die ik gekozen heb, 'Va pensiero', het slavenkoor uit Nabucco van Verdi.
Wat me in beide stukken ook opvalt is dat ze verschillende soorten Melba toast gebruiken, de eerste groep Buitoni, de tweede een goedkoop supermarktmerk, en dat daar volgens mij de tekst uit het stuk: 'de ideale basis voor lekkere hapjes' niet opstaat.
Ik heb het er met Jan Oomen over hoe weinig iedereen (tot nu toe) met dit stuk gedaan heeft. We verbazen ons erover dat de keuzes niet extremer zijn. Iedereen weet dat iedereen ditzelfde stuk doet. Dus je moet er toch iets bijzonders mee doen? Reinier zegt dat niemand nog een stuk gespeeld door varkens heeft gedaan. Ik stel hem voor dat hij op de laatste avond na de laatste voorstelling het stuk in 1 minuut moet spelen. Naar voorbeeld van Erik-Ward Geerlings die met het Krochttheater onder de naam Kort & Goed klassiekers in 10 minuten deed.
Ik heb een heleboel ideeën gehad en niet uitgevoerd die nog niet zijn uitgevoerd: een vloer van Melba toast, een regen van Melba toast, de moeder in een doodkist. Ik ben benieuwd of één van deze ideeën nog voorbij gaat komen.
(wordt vervolgd)