't Barre Land: King Lear en de narren van Shakespeare zijn kwaad

Kwaad is Koning Lear en de narren die hem omringen en die het gelijknamige stuk spelen, zijn dat ook. Als ze niet kwaad zijn dan hebben ze wel kwaad in zin. Voor de tragedie die 't Barre Land als komedie speelt is wel wat voorkennis van het beroemde stuk van Shakespeare vereist. Zonder voorkennis is het mijns inziens niet te volgen en wellicht op den duur ook vervelend en saai. Maar niet lang geleden speelde het Ro theater nog een Koning Lear dus het verhaal zit er bij mij nog redelijk in.

Wat 't Barre Land, en ook Discordia en Jan Decorte, doen is theatermaken over theatermaken. Nergens wordt de illusie gewekt dat het hier om echte emoties gaat, alles is tongue in cheek. Soms is het ronduit melig als halverwege één van de spelers het over een epiloog heeft en een ander reageert met de opmerking dat ze dan snel klaar zijn en makkelijk nog even The Passion mee kunnen pikken die tegelijkertijd bij de Erasmusbrug in Rotterdam wordt gespeeld.

Maar meestal is het ronduit genieten van de grappen, de verkleedpartijen en de vondsten. De start met een omroeper die het stuk aanprijst. De personages die vanuit witte zakken opkomen nadat ze eerst op de rug zijn rondgedragen. Een hoogtepunt is het waterballet als Koning Lear uitzinnig van woede wordt omdat hij door zijn dochters buiten de deur is gezet. Met een natte spons op zijn hoofd wordt hij afgekoeld en binnen de korstste keren staat de houten vloer waarop gespeeld wordt onder water en de koning niet alleen in zijn hemd maar totaal in zijn blootje.

Toch heeft zelfs dit en alles overduidelijk een functie in de voorstelling. Dat maakt de stukken van 't Barre Land zo goed. Terwijl het ogenschijnlijk ontaardt in een losgeslagen zootje blijven ze de bedoeling van het oorspronkelijke stuk in het oog houden en weten ze die over te brengen. Zelfs afgezaagde theatertrucs als een rood lapje dat een bloedende wond suggereert blijven altijd werken, mits goed gebracht, en dat doet 't Barre Land. Ze brengen alles met veel verve en veel overtuiging tot het dramatische einde.