Motel Mozaïque 2012: Zaterdag

De zaterdag werk ik als vrijwilliger op Motel Mozaïque, zoals bijna ieder jaar. Soms kan ik niet zoals vorig jaar, maar als het even kan ben ik van de partij. Dit keer ben ik zaalwacht in de grote zaal van de schouwburg. Maar voor het zover is maak ik 's middags een wandeling door de stad. Langs ZigZagCity en Vive la straatmuziek.

ZigZagCity: Jamin
Ik begin bij de Jamin op de Lijnbaan waar mijn collega-dramadocent Eva van Welzenis vermomd als medewerkster een monoloog houdt. Ik ben vooral onder de indruk van de lange lijst snoep en andere Jamin-producten die ze in razend tempo weet op te diepen uit haar geheugen. Het is een mooie monoloog, natuurlijk over de liefde van het meisje van Jamin voor een anonieme klant.

Vive la straatmuziek I
Langs allerlei bandjes loop ik door de binnenstad waarvan ik Crappy Dog de leukste vindt (foto). Ze staan voor het reisbureau van ZigZagCity te spelen en maken op gedeeltelijk geïmproviseerde instrumenten, of in ieder geval op erg oude en krakkemikkige instrumenten, ketelmuziek. Vier verlopen types op verlopen instrumenten.

ZigZagCity: Boomgaardhof
In de Boomgaardhof. of liever over de Boomgaardhof is een nieuw pand gebouwd. Daar worden we rondgeleid door actrice Esther Scheldwacht die speelt dat zij de eigenares is. Het pand is mooi om te zien, een beetje voor de hand liggend gemeubileerd vind ik, en dit is in tegenstelling tot de monoloog van Eva niet echt een theaterstuk. Het had net zo goed een rondleiding door de eigenaar of eigenares zelf kunnen zijn. Lijkt me wel geweldig om op zo'n plek midden in de stad te wonen.

Vive la straatmuziek II
Op het dak van de hofbogen zie ik aan het einde van de middag nog even een stukje De Staat en geniet van het uitzicht over de stad. Wat een geweldige plek is dit toch en wat woon ik in een geweldig mooie stad.

Lisa Hannigan
's Avonds werk ik in de Schouwburg en zie daardoor alle artiesten die in de Grote Zaal optreden. Ik ben ondeer de indruk van de Ierse singer/songwriter Lisa Hannigan. Een mooie hese stem die me aan Melanie doet denken, en mooie simpele liedjes begeleid door een groot aantal instrumenten als mandoline, banjo, een soort liggende accordeon/blaasbalg en een ukelele. Aan het einde van de avond koop ik haar cd en ontmoet daar Eva opnieuw die zich stoort aan het feit dat Lisa ons niet eens goedendag zegt. Ik heb het niet gemerkt. Ze leek me ook best verlegen voor zo'n grote zaal en vertelde aan het einde van het optreden wel dat het een heerlijk begin van haar festivaltournee was.

Ane Brun
Na Lisa is het de beurt aan Ane Brun waar ik me veel van had voorgesteld. Dat vind ik helemaal niets. Ik erger me zelfs aan haar muziek en kan het niet uithouden om één compleet nummer van haar te beluisteren. Daarbij is ze gekleed in een foeilelijke blauwe soepjurk. Is er iets mis met smaak of met de smaak van het grote Mozaïque-publiek?

Artez hogeschool
Tussen het werken door heb ik nog tijd om met een actrice van de Artez Hogeschool (de toneelschool) op pad te gaan. Ieder jaar weer een belevenis, één-op-één-theater. Ze neemt me mee naar een bankje in een hofje vlakbij de schouwburg. Daar vertelt ze me het verhaal van de man die vergten dingen verzamelt. Een ontroerend verhaal. Ik vind het knap hoe zij, als jonge vrouw, de oude man imiteert. Na afloop heb ik een gesprek met haar over hoe je je in de loop der jaren aan je partner kunt hechten. Ik vertel haar dat mijn ouders binnenkort zestig jaar getrouwd zijn, dat ik zelf al bijna dertig jaar met mijn vrouw ben. Zo is het altijd weer wonderlijk hoe je binnen tien minuten een persoonlijk contact kunt hebben met iemand die je een kwartier geleden nog nooit had ontmoet.

Patrick Watson
Nog meer had ik me voorgesteld van Patrick Watson. Waarom valt het me dan toch tegen? Een goede show met prachtige visuele effecten maar ik erger me aan zijn grappen en aan zijn lachje en hij zingt te vaak en te veel met een hoge stem. Ineens lijkt het me alsof ik zijn trucje doorheb. Ik hoor niet echt goede nieuwe nummers en de muziek is veel te bombastisch. Ik moet zelfs aan Pink Floyd denken. Alles is te bedacht en niet authentiek. Later beluister ik thuis nog een keer zijn tweede cd (Wooden Arms) en het valt me op dat ik die al in tijden niet meer gedraaid heb. Juist omdat ik die niet zo goed vond. Eigenlijk blijft zijn eerste wat mij betreft de beste. Gewoon mooie liedjes, dat is waar ik van hou.

Slot
Toch weer een mooie editie van Motel Mozaïque. Mijn hoogtepunten waren de dansvoorstelling van Cecilia Moisio, en de optredens van Lisa Hannigan en Jamie N Commons. Tot volgend jaar maar weer.