Koninginnedag

Het is Koninginnedag en ik ben in mijn geboortestad Groningen. Als ik mijn guitaar uit de hoes haal heb ik al onmiddelijk contact met een drietal jongemannen, een kale, eentje met een roze bril en een langharige, waarvan eentje me vraagt of ik verzoeknummers speel. Natuurlijk doe ik dat, maar het is niet eenvoudig een nummer te vinden. Ik speel geen guitaarsoli van de Arctic Monkeys en ook een nummer van Franz Ferdinand heb ik niet paraat. Het blijkt dat een de drie graag een liedje wil zingen. We komen uit op Eight days a week van The Beatles waarvan hij de tekst kent. Dat is een goed begin, ik ben al gefilmd en ik heb gelijk mijn eerste euro binnen.

Daarna stokt het. Grote drommen menswn trekken ongeinteresserd voorbij tot een groep jolige jongemannen voor me blijft staan en "Hij gaat voor ons een liedje zingen" scandeert. Ik maan hen tot stilte en speel Cool Casanova voor ze. Ze volgen het redelijk aandachtig en gooien wat kopergeld op de guitaarhoes die voor me ligt om het geld op. in te zamelen.
Daarna is het beeld opnieuw dat van grote groepen mensen die ongeinteresserd voorbijtrekken. Een enkeling steekt zijn of haar duim op, een ander beweegt het hoofd mee op de muziek. Ik besluit een nieuwe plek te zoeken en loop verder de stad in.

Ik stond in de Folkingestraat en loop naar de Kromme Elleboog. Daar is het gezellig druk maar me te luidruchtig dus ga ik verder naar de Kijk-in-'t-Jatstraat. Onderweg veel schattige kleine meisjes die op kleine violen spelen. Daar is het tamelijk rustig maar er komen gestaag allerlei mensen langs. Ik neem plaats op de vensterbank van de Stadsakkerwinkel (vogeltjes en vogelhuisjes in de etalagej en begin weer te spelen. Nu aan de schaduwzujde van de straat want in de zon heb ik het ondertussen erg warm gekregen. Het is heerlijk weer deze Koninginnedag. Aan de overkant van de straat zitten vijf medewerkers van een fotogalerie in de zon te drinken. Ze luisteren met een half oor maar komen niet op het idee me een drankje aan te bieden. Ik begin dorst te krijgen.

Mijn repertoire bestaat uit eigen nummers en een paar Beatles- en Stonesnummers en ik ben lekker aan het spelen als onverwachts mijn beide ouders aan komen lopen. Mijn oudste dochter heeft ook al gebeld dat ze even langskomt. Dus ondanks het feit dat ik geen cent meer heb verdiend sinds ik ben vertrokken uit de Folkingestraat, is het toch gezellig. Vlak nadat mijn ouders huiswaarts zijn gegaan komt mijn dochter aan in het gezelschap van twee neven, een nicht en een vriendin van de laatste. Ze vormen heel even een halve cirkel van publiek om mij heen in de hoop hiermee maar publiek aan te brengen. Maar het mag niet baten. Mijn familieleden vertrekken en ik vertrek ook. Op zoek naar mijn vroouw en haar oudste zus.

Ik vind ze terug op een van de singels op het terras voor een bioscoop. Daar tel ik mijn geld. Een schamele drie euro en 85 cent is de opbrengst van mijn middagje muziekmaken. Maar goed dat ik geen vergunning heb aangevraagd. 38 euro moest die kosten. Volgens Stadstoezicht ook op Koninginnedag verplicht. Geen enkele agent heeft me ernaar gevraagd. Een motoragent lachte vriendelijk naar me. Twee agenten te paard van beiderlei geslacht reden rustig voorbij en drie stadswachten passeerden te voet.

Als we opstaan om te vertrekken bied ik drie jongedames op zoek naar een zitplaats onze stoelen aan. Ze maken er dankbaar gebruik van. Ik zeg dat ze het helaas zonder muziek moeten doen omdat ik er nu vandoor ga. Mijn vrouw zegt dat ik voor hun nog wel een liedje kan spelen. Dat dooe ik. Ik speel Het geeft niet wat je me te eten geeft speciaal voor de drie dames en krijg een hartelijk applaus. Ze bedanken me hartelijk en eentje vraagt me hoe ik heet. Een mooie afsluiting van Koninginnedag 2012.