Petrus: Robo a gogo
Sommige voorstellingen laten je in verwarring achter. Dat deed de eerste Proust-voorstelling van Guy Cassiers enige jaren geleden, iedereen om me heen vond het prachtig, de voorstellingen reisden de wereld rond onder luid applaus, maar mij deed het niets. Ik vond het slaapverwekkend. Fan van de boeken maar niet van de toneelversie.
Ook Robo a gogo is traag. Het lijkt dramaturgisch meer op een langdurig ritueel in de katholieke kerk dan op een theaterstuk. Petrus is het nieuwe pseudoniem van ... die zich eerder Wayn Traub noemde en onder die naam triomfen vierde met zijn eerste twee stukken bij Het Toneelhuis, Maria Magdalena en Jean-Baptiste. Door Maria Magdalena werd ik onmiddellijk fan. Daarna zag ik nog N.Q.C.Z. een onbegrijpelijk maar boeiend stuk over de inquisitie.
Petrus is onder alle eerdere en deze schuilnaam gefascineerd door het katholieke geloof en het ritueel. Daarin is hij een erfgenaam van Antonin Artaud. De voorstelling vertelt in langdurige en breed uitgesponnen beelden het verhaal van de robot/mens Petrus die in het plaatsje Angeles terechtkomt. Daar stikt het van de bordelen waar Philippijnse gogo-danseressen avond aan avond dansen, hun lichaam genummerd als vee en te koop voor iedereen. Hoe jonger hoe aantrekkelijker.
Petrus wordt niet gespeeld door een acteur maar is een robot van een halve meter hoog die met een metalige stem vertelt van zijn wederwaardigheden in het stadje. Vier Philippijnse dames, afkomstig uit een programma om hen uit de prostitutie te helpen, dansen om hem heen om zijn verhaal kracht bij te zetten. Ook zijn er een mannelijke en vrouwelijke rapper bij de voorstelling betrokken. Het geheel wordt begeleid door een Chinese DJ.
De scenes duren lang en er is weinig verhaal maar toch weet het onsamenhangende geheel me meer te boeien dan de Proust van Cassiers. Een vreemde ervaring.
Voor de voorstelling zien we nog een masterclass van Conny Janssen in de bovenfoyer van de Schouwburg. Ze geeft les aan een jonge acteur van YoungStage en weet in korte tijd het stukje dans waar hij mee begint behoorlijk interessanter te maken. Achteraf wonen we in de benedenfoyer een opname van het programma Virus bij. Vooral het optreden op de vleugel van Karsu Donmez die gebak heeft meegenomen uit het Turkse restaurant van haar vader, maakt indruk. Niet vanwege het gebak maar vanwege de intrigerende mix van Turkse muziek met Chopin. Een bijzondere en rijk gevulde avond in de Rotterdamse Schouwburg.
Ook Robo a gogo is traag. Het lijkt dramaturgisch meer op een langdurig ritueel in de katholieke kerk dan op een theaterstuk. Petrus is het nieuwe pseudoniem van ... die zich eerder Wayn Traub noemde en onder die naam triomfen vierde met zijn eerste twee stukken bij Het Toneelhuis, Maria Magdalena en Jean-Baptiste. Door Maria Magdalena werd ik onmiddellijk fan. Daarna zag ik nog N.Q.C.Z. een onbegrijpelijk maar boeiend stuk over de inquisitie.
Petrus is onder alle eerdere en deze schuilnaam gefascineerd door het katholieke geloof en het ritueel. Daarin is hij een erfgenaam van Antonin Artaud. De voorstelling vertelt in langdurige en breed uitgesponnen beelden het verhaal van de robot/mens Petrus die in het plaatsje Angeles terechtkomt. Daar stikt het van de bordelen waar Philippijnse gogo-danseressen avond aan avond dansen, hun lichaam genummerd als vee en te koop voor iedereen. Hoe jonger hoe aantrekkelijker.
Petrus wordt niet gespeeld door een acteur maar is een robot van een halve meter hoog die met een metalige stem vertelt van zijn wederwaardigheden in het stadje. Vier Philippijnse dames, afkomstig uit een programma om hen uit de prostitutie te helpen, dansen om hem heen om zijn verhaal kracht bij te zetten. Ook zijn er een mannelijke en vrouwelijke rapper bij de voorstelling betrokken. Het geheel wordt begeleid door een Chinese DJ.
De scenes duren lang en er is weinig verhaal maar toch weet het onsamenhangende geheel me meer te boeien dan de Proust van Cassiers. Een vreemde ervaring.
Ervoor en erna
Voor de voorstelling zien we nog een masterclass van Conny Janssen in de bovenfoyer van de Schouwburg. Ze geeft les aan een jonge acteur van YoungStage en weet in korte tijd het stukje dans waar hij mee begint behoorlijk interessanter te maken. Achteraf wonen we in de benedenfoyer een opname van het programma Virus bij. Vooral het optreden op de vleugel van Karsu Donmez die gebak heeft meegenomen uit het Turkse restaurant van haar vader, maakt indruk. Niet vanwege het gebak maar vanwege de intrigerende mix van Turkse muziek met Chopin. Een bijzondere en rijk gevulde avond in de Rotterdamse Schouwburg.
Reacties