Jan Decorte/Bloet, Comp. Marius, Kaaitheater: Niks of niks
Ik zag Jan Decorte zo'n derig jaar geleden voor het laatst met de voorstellingen Kleur is alles en Hedda Gabler in het oude Lantaren-Venster in de Gouvernestraat. Opeens was hij weg, of kwam niet meer naar Nederland, en nu is Jan Decorte sinds een paar jaar terug met allerlei voorstellingen die overal goede kritieken krijgen. Redenen genoeg om naar Niks of niks te gaan. Nog een extra reden was dat ik dit stuk, een bewerking van Veel leven om niets van Shakespeare, meer dan twintig jaar geleden zelf had gespeeld, de belangrijkste mannenrol, die van Benedick.
Maar dat was niets vergeleken met deze versie. Zo grappig, zo raak, zo exact gespeeld in elk gebaar en elke oogopslag. De kostuums. Het decor. De vijf spelers dragen alle vijf ultramarijnblauwe jurken. Jan Decorte zelf, ondertussen ook dertig jaar ouder, met lange grijze haren, is de verteller die het verhaal aan elkaar praat en inleidt. Vier spelers spelen de vier belangrijskte rollen. Wat dat laatste betreft is de voorstelling gelijk aan de Veel leven om niets waar ik in speelde. Zelfs de dubbelrol Claudius/Pedro is hetzelfde. Jan Decorte was in onze voorstelling een radio.
De spelers beginnen met een pirouette. Ze blijven maar draaien en soms ben je bang dat ze om zullen vallen. Verder zit het stuk vol dubbelzinnige dialogen. Er zijn woorden die niet gezegd mogen worden zoals fluit en opening. Jan Decorte doet als spreekstalmeester aan Sjef van Oekel denken, met een groot boek waaruit hij zijn teksten voorleest en waarvan hij de bladzijden driftig omslaat. Het is allemaal erg tongue-in-cheek zouden de Engelsen zeggen. Want het is tenslotte een komedie waarbij alles draait om seks, om verleiding. Het meer duistere verhaal van Shakespeare over verraad en bedrog blijft op de achtergrond.
Hoe flikken die Belgen het toch telkens weer? Terwijl Nederlandse acteurs met het hoofd spelen, spelen Belgen met het hele lichaam en voornamelijk met het hart en vanuit de onderbuik. Dit is theater zoals theater bedoeld is.
Maar dat was niets vergeleken met deze versie. Zo grappig, zo raak, zo exact gespeeld in elk gebaar en elke oogopslag. De kostuums. Het decor. De vijf spelers dragen alle vijf ultramarijnblauwe jurken. Jan Decorte zelf, ondertussen ook dertig jaar ouder, met lange grijze haren, is de verteller die het verhaal aan elkaar praat en inleidt. Vier spelers spelen de vier belangrijskte rollen. Wat dat laatste betreft is de voorstelling gelijk aan de Veel leven om niets waar ik in speelde. Zelfs de dubbelrol Claudius/Pedro is hetzelfde. Jan Decorte was in onze voorstelling een radio.
De spelers beginnen met een pirouette. Ze blijven maar draaien en soms ben je bang dat ze om zullen vallen. Verder zit het stuk vol dubbelzinnige dialogen. Er zijn woorden die niet gezegd mogen worden zoals fluit en opening. Jan Decorte doet als spreekstalmeester aan Sjef van Oekel denken, met een groot boek waaruit hij zijn teksten voorleest en waarvan hij de bladzijden driftig omslaat. Het is allemaal erg tongue-in-cheek zouden de Engelsen zeggen. Want het is tenslotte een komedie waarbij alles draait om seks, om verleiding. Het meer duistere verhaal van Shakespeare over verraad en bedrog blijft op de achtergrond.
Hoe flikken die Belgen het toch telkens weer? Terwijl Nederlandse acteurs met het hoofd spelen, spelen Belgen met het hele lichaam en voornamelijk met het hart en vanuit de onderbuik. Dit is theater zoals theater bedoeld is.
Reacties