Bret Easton Ellis: Imperial bedrooms

Een schrijver schrijft na bijna vijfentwintig jaar een vervolg op zijn eerste boek. Het boek waarmee hij de wereld schokte en in één keer zijn reputatie vestigde. Dat boek is Less than zero, een boek dat grote indruk op me maakte en waarop ik in 1987 één van mijn eerste theatervoorstelling baseerde onder de titel Spleen. De schrijver, Bret Easton Ellis hoeft dat niet te doen omdat hij krap bij kas zit, want sindsdien heeft hij genoeg andere succesvolle boeken geschreven.

Maar Imperial Bedrooms, een titel opnieuw afgeleid van een Elvis Costello-liedje, is een feest der herkenning. Bij de start van het boek kijken alle hoofdpersonen naar de filmversie van het boek om vervolgens over te stappen naar twintig jaar na Less than zero. Clay, de hoofdpersoon, keert terug naar Los Angeles voor de casting van een film naar één van zijn boeken. Want ook Clay is net als Bret Easton Ellis, schrijver geworden en dan voornamelijk van filmscenario's.

Naast Clay is Julian opnieuw de meest belangrijke en centrale figuur. Gelijk aan het begin weten we al dat Julian gestorven is, want Clay vertelt dat het niet zo gegaan is als in de filmversie waarin hij, afwijkend van het boek Less than zero, overlijdt aan een overdosis. (Aan het einde van het boek is het onduidelijk of Julian nog leeft of niet.) Hoe en waarom Julian aan zijn einde is gekomen is, daarover gaat het verhaal van Imperial Bedrooms. Dat Clay niet zo'n lieverdje is als hij in het vorige leek te zijn, wordt langzamerhand duidelijk.

Allereerst is Clay voornamelijk in verwarring. Hij wordt door iedereen gewaarschuwd voor Julian, het wordt hem afgeraden met hem om te gaan, het wordt hem afgeraden om te gaan met Rain Turner, een C-actrice met wie hij een verhouding krijgt en die hij aan het lijntje houdt met beloftes van een rol in de film waarvoor hij de casting doet. Clay lijkt op Dylan's Mr Jones: "You know there is something happening here and you don't know what it is."

Daarbij wordt hij ook nog achtervolgd door een blauwe Jeep en een zwarte Mercedes. Zo weet Bret Easton Ellis in korte hoofdstukjes de spanning er behoorlijk in te houden. Voortdurend vermoed je als lezer een afschuwelijk geheim, een geheim waar Clay niets van afweet of waar hij misschien zelf iets mee te maken heeft. Niet zo schokkend en niet zo nieuw als Less than zero, maar dat is meer omdat dat boek al bestaat. Opnieuw een ontluisterend portret van het leven in LA.