Straatfotografie

De docent die ons de workshop Straatfotografie geeft is erg enthousiast. Hij heeft precies dezelfde analoge camera die mijn broer vroeger had, een Olympus Trip 35. Zelf had ik een Kodak C35. Beide camera's hadden een 35 mm lens en ik maakte er in het eerste jaar van de kunstacademie in Enschede veel zwartwitfoto's mee die ik zelf afdrukte. Na dat intensieve jaar fotograferen maakte ik niet veel foto's meer. Totdat ik een mobiele telefoon met camera kocht. Maar die digitale foto's waren van tamelijk matige kwaliteit. Slechte lens, weinig pixels. Twee mobiele telefoons verder zijn de foto's iets beter maar toch niet te vergelijken met een echte digitale camera.

De camera die ik bij me heb voor de workshop is in vergelijking met de camera's die de andere bij zich hebben maar een klein en amateuristisch toestelletje. Toch weet ik dat een goede foto meer staat of valt met de fotograaf dan met de camera.

Ik ga de straat op. Naar het Afrikaanderplein. Daar is het op woensdag marktdag. Ik vind het spannend. Ik wil foto's maken van mensen en van dichtbij en weet niet hoe die er op zullen reageren. Zal ik te maken krijgen met agressievelingen die mijn camera in duigen willen slaan als ik ze fotografeer? Ik besluit het eerst maar eens netjes te vragen of ik een foto mag maken. Veel Turken zeggen nee, Surinamers, Antillianen en autochtonen hebben er minder moeite mee. Alhoewel de allereerste twee oude dames die ik vraag of ik een foto van hen mag maken, weigeren. 'We zijn al op de foto gezet,' beweren ze.

Eén man vraagt me de camera te overhandigen. Ik wijs hem aan waar hij staat op mijn foto. Ergens achterin de foto, onherkenbaar. Hij zoekt het symbooltje van een prullenbak en wist vakkundig de foto. Mij kan het niet veel schelen, het was toch geen geweldige foto.

Ook komt een vrouw naar me toe. Ze wil weten of ik haar heb gefotografeerd achter haar marktkraam. Ze vindt dat ze er niet goed uitziet en wil op deze manier niet op de foto. Een man heeft haar verteld dat ik een foto van haar heb gemaakt. Ik laat haar de laatste twintig foto's zien. Daaruit is op te maken wanneer ik langs haar kraam ben gekomen. Ze staat niet op de foto. Zoals ik haar al zei. Gerustgesteld gaat ze terug naar haar kraam.

Ondertussen maak ik een groot aantal foro's stiekem. De camera is er klein genoeg voor. Ik hou het toestelletje voor mijn buik en maak van tijd tot tijd op de bonnefooi een foto, zonder goed te kijken. Op goed geluk. Dat levert mooie toevalstreffers op.

Eén van de best gelukte foto's vind ik bovenstaande foto. Het kind was zozeer in zichzelf verzonken dat ze niet eens opmerkte dat ik een foto maakte.