Frits M. Woudstra: Miljonair van regendruppels

Eén van mijn oudste vrienden, van de kunstacademie in Enschede, Frits M. Woudstra, heeft een boek geschreven. Miljonair van regendruppels, een titel 'geleend' van Henk Lamm, de originele miljonair van regendruppels. Het boek is een verzameling verhalen en een kunstwerk. Ieder exemplaar bevat een originele tekening van Frits en het schutblad is een in stukken gesneden litho. Toch is de vormgeving het enige van het boek dat me tegenvalt, gewend als ik ben aan de mooie met loden letters handgeperste tijdschriften uit onze AKI-tijd.

'Je komt er in voor, maar je zult er niet blij mee zijn,' waarschuwde Frits me toen ik het boek overhandigd gekregen had als verjaardagscadeau van mijn vrouw op 15 oktober jl. Deze waarschuwing sloeg ik in de wind en na lezing van het boek blijkt, ik kom er helemaal niet in voor.

Het boek beweegt zich op verschillende vlakken. De meest recente gebeurtenissen zijn de beschrijvingen van wat er gebeurt tijdens het schrijven van het boek. De schrijver bevindt zich in Epies Sentrum, waarin de lezer een volkstuincomplex in de buurt van Amsterdam kan herkennen. Hij draait plaatjes, leest boeken, doet werkjes in en rond het huis. Het doet een beetje denken aan de verhalen van Gerard Reve in zijn huis in Frankrijk. Ook op dat moment actuele gebeurtenissen die hem raken worden in het verhaal opgenomen zoals de dood van Amy Winehouse. Er is veel muziek die met superlatieven wordt bewierookt en er zijn vele geweldige boeken geschreven die door de schrijver worden verslonden. Er wordt weinig gerept over slechte muzikanten en schrijvers.

Dan zijn er beschrijvingen van het werk dat Frits doet in de thuiszorg. Hij schrijft over de mensen die hij verzorgt en soms ook overlijden, en doet dat liefdevol. Tenslotte zijn er een groot aantal jeugdherinneringen, herinneringen aan zijn vader Egon, die overleden is, zijn relatie met hem, en aan zijn moeder en zus. (Die laatste heeft vreemd genoeg een andere naam gekregen.) Die herinneringen aan het leven in Rietmolen en Enschede spraken mij het meeste aan.

Omdat ik de mensen ken waarover het boek gaat vind ik het moeilijk om het objectief te beoordelen. Toch zeggen veel schrijvers dat hoe persoonlijker en unieker je schrijft, hoe universeler het vaak voor de lezers is. Iedereen heeft herinneringen aan al dan niet overleden ouders en kan zich inleven in de verhalen over de hulpbehoevende ouderen die door Frits worden geholpen.

Ondanks dat ik Frits al jaren en, denk ik, behoorlijk goed ken, verraste de inhoud me toch vaak. Hij schrijft zoals hij praat, er is humor en er is ontroering. Ik vind het een heel mooi nieuw onderdeel van het oeuvre van de kunstenaar Frits Marnix Woudstra.