OT: Man of moods

Bert Luppes is geweldig. Dat blijkt maar weer eens uit deze voorstelling Man of moods. Een muziektheatervoorstelling naar een boek van een Schotse schrijver waarvan ik, zoals vaker bij het OT Theater, nooit van had gehoord. James Kelman schreef het boek How late it was, how late waar Mirjam Koen, de huisregisseur van OT, een bewerking van maakte die ze zelf regisseerde. Vorig jaar deed OT iets soortgelijks met Tenzij je geluk hebt, eveneens gebaseerd op een boek van een schrijver die ik niet kende, Carol Shields.

Sammy, de man of moods uit de titel, wordt op een ochtend wakker en ontdekt dat hij niets meer kan zien, hij is blind. De avond daarvoor is hij in elkaar geslagen door politieagenten. Hij is nogal opvliegend, leeft van kleine criminaliteit en beweegt zich langs de randen van de samenleving, een scharrelaar. Hij komt thuis en ontdekt dat zijn vriendin Helen is verdwenen. Wat is er met haar gebeurd?

Bert Luppes doolt als een blindeman door een prachtig decor van zwarte glanzende wanden die lees weerspiegelen. Op de vloer zijn draden gespannen die een tegelpatroon vormen. Hij wordt ondersteund door twee acteurs/muzikanten van The Sadists en twee vaste acteurs van OT zelf. Sammy houdt van muziek en de muzikanten spelen de muziek die in zijn hoofd zit of uit de radio komt.

Het acteerwerk van Bert Luppes is zoals gezegd geweldig. Nadeel in de voorstelling is het verhaal dat zich nauwelijks ontwikkelt. Is Sammy echt blind of beeldt hij dit zich in of speelt hij het om aan de politie of zijn medecriminelen te ontkomen? Wat is er met Helen gebeurd? Heeft hij haar vermoord zoals hier en daar gesuggereerd wordt? De situaties bij de oogarts, bij de sociale dienst, bij de politie, zijn goed getroffen en gespeeld maar het verhaal komt niet tot een dramatische climax.

Er is mooie muziek van Disney, tot Cash, tot Ramones, maar als Sammy uiteindelijk door een zijdeur verdwijnt worden de vragen niet opgelost. Dat laatste geeft niet, het einde mag open zijn, maar daardoor blijft de voorstelling een beetje steken in een documentair portret van een prachtig geacteerde randfiguur, een nutteloze van de nacht.

Jaren geleden speelde Bert Luppes bij Hollandia een echte documentaire voorstelling, King Corn of zogezegd alles, gebaseerd op het leven van een arbeider in een meelfabriek in Leiden. Op de één of andere manier maakte dat hyperrealistische portret van een echt en levend mens zonder toeters of bellen, toch meer indruk.

Maar zeker gaan kijken, naar Bert Luppes in Man of Moods, nog te zien tot 11 december 2011, zie de website van het OT Theater voor speeldata.