Iers dagboek: Naar Kinsale

Halverwege de reis krijgen we een kwartier om naar het toilet te gaan en iets te eten of te drinken in de uitspanning naast de parkeerplaats waar onze chauffeur de bus heeft geparkeerd. Zo gaat dat in Marokko, zo gaat dat op Sardinie, zo gaat dat overal op lange-afstandsbussen.

Ik kijk blijkbaar nogal opvallend naar de laarzen van een donkerharige vrouw die een eindje verderop staat. Ze glimlacht naar me. Ik ben gefascineerd door de letters B&W die groot op haar laarzen staan. "Brea" lees ik ook nog maar verder kan ik het niet lezen. De vrouw loopt op me toe. "U kijkt naar mijn laarzen?" vraagt ze me in gebroken Engels. Ze komt overduidelijk niet van hier. "Vind u ze beledigend?", vraagt ze enigszins gegeneerd. Pas dan valt me op dat op de laarzen de vlag van Engeland afgebeeld staat. Op de neuzen staat "The sound of music", nogal een vreemde combinatie met de vlag van Engeland. "Ik ben bang dat ze aanstoot geven, ik ben Spaans en heb ze in Spanje op het vliegveld gekocht." Ik vertel haar dat ik niet uit Ierland kom en dat ze voor mij niet aanstootgevend zijn. "Morgen ga ik andere schoenen kopen", zegt ze nog en dan gaat de reis verder. We stappen in. Ik verlies de Spaanse uit het oog.

In tussentijd is de bus namelijk bijna helemaal volgestroomd met nog meer reizigers die ook naar Cork willen. Daar moeten wij overstappen op de bus naar Kinsale. Vanochtend om half tien zijn we vanaf Abigail's vertrokken, ons hostel in Dublin, en we komen daar om ongeveer half vier aan. Nu logeren we in een B&B, Danabela en vanavond eten we traditional fish&chips aan de haven. Voor het eerst valt er regen. Een fijne bijna mistachtige regen waarvoor je niet eens een regenjas nodig hebt.

Kinsale is een klein vissersplaatsje met vrolijk gekleurde huisjes zoals je veel aan de Franse en Engelse kust ziet. Nu oogt het enigszins mistroostig, zonder toeristen en onder een loodzware grijze hemel, maar het heeft geen naargeestige sfeer. Alhoewel de vier jonge mannen die naast ons op het terras samen een chips met minced meat delen, dit in stilzwijgen doen en niet de indruk wekken van een gezellig avondje uit. Dat geldt wel voor het gezin een tafel verderop dat met een lichtelijk dementerende oude moeder op stap is. Als ze moet betalen weet ze niet waar het geld is dat ze in haar hand heeft.

Zelf wilden we ons trakteren op een Murphy's bij het eten maar dat ging helaas niet door. Terwijl hier bijna overal voor Murphy's geadverteerd wordt op de buitenmuren van de cafe's, biedt de kaart hier slechts Heineken en Corona. Daar komen wij niet voor dus drinken wij volgens oud-Hollandsche traditie cola bij de fish&chips.