Gunilla Heilborn: This is not a love story

Geen liefdesverhaal maar een roadmovie. (Is daar eigenlijk een Nederlands woord voor?) Rechtsachter op het toneel staat een bord met de titel van de voorstelling: This is not a love story. Twee dansers, een man en een vrouw staan doodstil op het toneel. Het onweert. Na iedere flits staan ze er nog steeds maar is het beeld door middel van een projectie veranderd. Een indrukwekkende start van de reis.

De voorstellng is al reizend gemaakt en toont in losse fragmentarische scenes de komische dialogen onderweg. Het dansmateriaal vind ik niet echt indrukwekkend en vaak hetzelfde. De dialogen daarentegen maken mij en de andere bezoekers regelmatig aan het lachen. De onderkoelde humor, Engels gesproken met zwaar Zweeds accent, doen me aan de films van Hal Hartley denken, ooit een coryfee op het International Film Festival Rotterdam.

Vooral de ijzig koude en bijna emotieloze Kristiina Viala is geweldig. Ze herinnert me aan Jeanne Moreau in L'ascenseur pour l'echafaud. Dezelfde lege blik in de ogen. Vooral als ze op een gegeven moment een voor ons onverstaanbaar, want Zweeds, lied zingt, werkt dit erg komisch.

Net als de voorstelling dreigt te gaan vervelen is-ie afgelopen. Precies de juiste lengte. Niet te lang en niet te kort. Een uurtje genieten.