Davis Freeman: Expanding energy

Voordat de voorstelling begint moeten we Davis Freeman eerst iets beloven. Op een groot scherm is te lezen hoeveel energie de voorstelling Expanding Energy heeft gekost. Om er voor te zorgen dat de voorstelling klimaatneutraal wordt kunnen wij iets doen. We kunnen kiezen uit een aantal opties.

• Een maand geen televisie kijken
  (er van uitgaande dat de gemiddelde persoon drie uur per dag kijkt waar ik absoluut niet aan kom), 
• een week niet internetten
  (zou ik niet kunnen laten omdat ik dan mijn werk niet zou kunnen doen), 
• slechts twee minuten douchen per dag
  (of minder, doe ik al), 
• een week geen autorijden
  (doe ik sowieso niet want mag niet zonder rijbewijs), 
• een jaar lang alleen tweedehands kleding kopen
• een maand geen vlees eten
  (wij eten al heel weinig vlees) of 
• een boom planten.

Om toch maar een belofte te doen kies ik nogal laf voor de douche-optie maar eigenlijk heb ik tegelijk het idee dat ik door mijn levensstijl al aardig energiezuinig leef. Die maand geen vlees eten zit bij mij verspreid over het hele jaar en is op die manier bijvoorbeeld misschien wel twee maanden. Gelukkig weten we met zijn allen de gebruikte energie op te heffen en dan kan de voorstelling beginnen.

Die is een energieke show van wervelende dansers (grotendeels uit Rotterdam) met muziek van twee muzikanten van de Einstürzende Neubauten, en een fabelachtig goede engelse acteur (Jerry Killick) die in een orgie van geluid en beweging een fascinerende opsomming geeft van alle energie die het heeft gekost om tot deze voorstelling te komen. Van de manier waarop de vloer is vervaardigd, tot de kleding van één van de danseressen, de versterkers waar de muzikanten op spelen, dit alles geïllustreerd door beelden op het scherm achter hem. Beelden die elkaar in een steeds sneller wordende opeenvolging afwisselen.

Daarna zakt de show ergens halverwege enigszins in om aan het eind met het beeld van een groep rennende mensen waarbij tenslotte één danseres eenzaam achter blijft, eenzaam rennend op een leeg en tamelijk donker podium. Ging bij Anna Mendelssohn aan het einde het licht plotseling uit, dit beeld heeft meer impact. Waar rent het meisje naartoe? Is er ergens een uitweg voor haar? Wat gebeurt er als haar energie op is?