Iers dagboek: Alleen in Dublin

Nu ben ik nu alleen in Dublin. Vanmiddag heb ik afscheid genomen van Mijn Dochter op het busstation van Limerick. Zij ging door naar Galway en ik terug naar Dublin. Het was emotioneel na zo'n week samen en ik had haar gezegd hoe fijn ik het met haar vond, we hadden de laatste avond samen gegeten en ze was vanochtend zelfs speciaal voor mij vroeg opgestaan zodat we samen konden reizen.

Toen stond ze daar zo helemaal alleen op het busstation mij uit te zwaaien en ik zag dat ze op het punt stond omte gaan huilen. Ze hield zich groot maar ik zag het goed. Toen reed de bus de hoek om en ineens begon ik zelf te huilen. Dat had ik niet verwacht. Niet echt heftig maar wel echt huilen met echte tranen. Ik denk dat ik dertig jaar niet heb gehuild. Het luchtte me op en ik dacht: wat kan het me schelen wat de andere mensen denken, het is wel mijn dochter die ik daar in haar eentje achterlaat. Ik liet het gewoon gaan.

Ik stuurde haar een sms dat ik had gehuild terwijl ik niet wist dat ik dat kon. Ze schreef terug dat ze ook had gehuild maar wel wist dat ze dat kon. Ze is nu veilig in Galway aangekomen en heeft daar een slaapplaats gevonden. Ik weet zeker dat ze het gaat redden in Ierland.

In Dublin wandelde ik door de regen de James Joyce-wandeling. Toepasselijk bij een melancholieke stemming. Sinds 16 juni 1904 is er veel veranderd maar het blijft een grauwe en toch sfeervolle stad. Heel anders dan het platteland. Ik voel me er wel thuis. Ik eindigde in Davy Byrne's waar Leopold Bloom zijn lunch eet en at daar mijn laatste Ierse maaltijd.

Morgen vertrek ik om 7.30 uur met het vliegtuig en kom rond 10.00 uur Nederlandse tijd aan.