Productiehuis Rotterdam: Marcelles onschuld

Als het aan de huidige regering ligt worden na 2013 voorstellingen als dit Marcelles onschuld niet meer gemaakt. Dan zijn de productiehuizen opgeheven en dat zou zonde zijn. Want ondanks dat de voorstelling moeizaam op gang komt en ik zelfs het gevoel heb naar een amateurvoorstelling te kijken explodeert die uiteindelijk tot een orgie van seks en geweld die Georges Bataille waardig is. Het zet je aan het denken en schokt je alhoewel ik tegelijk het gevoel heb dat sommige van de taboes van Bataille ondertussen alweer ouderwets aan het worden zijn.

Marcelles onschuld is gebaseerd op de novelle Het oog van Bataille, een intrigerend verhaal rondom een tweetal vrijgevochten jonge mensen die alle taboes doorbreken en over alle grenzen gaan en daardoor de dood van een onschuldig meisje, Marcelle, op hun geweten hebben. In dit stuk wordt het verhaal van Marcelle in terugblikken en slechts beetje bij beetje onthuld. Het is een gebeurtenis waaraan de hoofdpersonen van het drama liever niet herinnerd worden. De toneeltekst is geschreven door Oscar van Woensel en gebaseerd op de novelle en onderzoek van de spelers en regisseusse Nataliya Golofastova. DJ Von Rosenthal de la Vegaz maakte een prachtig muzikaal decor, een mix van klassiek en beats.

Het verhaal begint in een kasteel, weergegeven door een groot tafelblad met een wit tafellaken met daarop een groot aantal pioenrozen, dat hangt aan vier staalkabels, een aantal onduidelijke kunstvoorwerpen, links een rood gordijn, en op de achtergrond een antieke kast, de kast waarin Marcelle zelfmoord heeft gepleegd. Er is een dokter, George, zijn vriendin of zus, Simone, en de homoseksuele huisvriend. Ze worden bediend door een jong en onschuldig dienstertje dat hen aan Marcelle doet denken en de herinneringen aan haar zelfmoord bij hen opwekt.

De sfeer is koel en afstandelijk, maar de teksten die de personages uitspreken zijn modern. Er mist een spanning tussen de personages, er wordt vooral in het begin nogal houterig gespeeld waardoor het lijkt alsof de spelers eerder zijn uitgekozen om wat ze durven dan om wat ze kunnen als toneelspeler. Want zoals hierboven al gezegd, de voorstelling explodeert in seks en geweld en maakt daardoor ondanks het matige toneelspel grote indruk. Op het hoogtepunt zwaait de huisvriend in vrouwenkleren boven op de tafel heen en weer rakelings over het publiek terwijl hij staat te pissen, Georges zit te masturberen, Simone over de grond kruipt en het dienstmeisje naakt aan een touw hangt te kronkelen.

"Een vrouw in een jurk vind ik net zo eng als kinderporno," of iets van die strekking zegt de arts Georges ergens in het stuk. Waarmee hij feilloos het grootste taboe van deze tijd aangeeft. Seks met kinderen. Op de dag dat ik de voorstelling zie zijn twee ouders gearresteerd die hun achtjarige dochter via internet aanboden voor seks. Georges Bataille vond dat taboes en verboden nodig zijn. Zonder verbod geen genot. In zijn boeken zijn dat voornamelijk plassen, incest en de dood. In Bataille's boek De moeder wil de moeder van de hoofdpersoon hem nog slechter maken dan zij zelf al is. Theater over grenzen is de ondertitel van Marcelles onschuld. Grenzen zullen er altijd zijn. Er zullen altijd mensen zijn die over die grenzen heen willen gaan. Een facinerend uitgangspunt voor een voorstelling en een goede reden dat de productiehuizen moeten blijven bestaan. Juist om dit soort experimentele voorstellingen te kunnen maken.