Het lijkt er op dat het Gerardjan Rijnders na een carrière van grote successen bij Toneelgroep Amsterdam maar niet wil lukken een echt goede voorstelling te maken bij het Ro theater in Rotterdam. Vond ik
Woyzeck al niet veel aan (maar daarover waren de meningen verdeeld),
Poeskafee, een nieuw stuk van Wanda Reisel, is gewoon een slecht toneelstuk. De spelers die normaliter meer dan goed zijn, bijna alle sterspelers van het Ro (minus Fania Sorel die alleen even op film te zien is) en de sterspelers van de KVS, doen erg hun best, maar ook zij kunnen er niets aan doen. Hier helpt geen moedertjelief aan. Het stuk mist een plot en een duidelijke ontwikkeling. Geen van de karakters raakt je echt. Ze zijn zelfs allemaal erg clichématig. De vriendengroep bestaat uit een drinkende en meisjes versierende dokter, een recensent, een lesbische vrouw die een borst moet missen en een vrouw die er net niet bijhoort. Ze zijn vergezeld van een tweetal kinderen en een vriendin van één van hen. Ik verwachtte een soort Cloaca, een Festen of een moderne Tsjechov, en dan ditmaal over een vriendengroep uit de zestiger jaren van de vorige eeuw. Maar helaas, de voorstelling is een teleurstelling. Misschien ook voor Gerardjan Rijnders zelf.
Het lijkt er op dat het Gerardjan Rijnders na een carrière van grote successen bij Toneelgroep Amsterdam maar niet wil lukken een echt goede voorstelling te maken bij het Ro theater in Rotterdam. Vond ik Woyzeck al niet veel aan (maar daarover waren de meningen verdeeld), Poeskafee, een nieuw stuk van Wanda Reisel, is gewoon een slecht toneelstuk. De spelers die normaliter meer dan goed zijn, bijna alle sterspelers van het Ro (minus Fania Sorel die alleen even op film te zien is) en de sterspelers van de KVS, doen erg hun best, maar ook zij kunnen er niets aan doen. Hier helpt geen moedertjelief aan. Het stuk mist een plot en een duidelijke ontwikkeling. Geen van de karakters raakt je echt. Ze zijn zelfs allemaal erg clichématig. De vriendengroep bestaat uit een drinkende en meisjes versierende dokter, een recensent, een lesbische vrouw die een borst moet missen en een vrouw die er net niet bijhoort. Ze zijn vergezeld van een tweetal kinderen en een vriendin van één van hen. Ik verwachtte een soort Cloaca, een Festen of een moderne Tsjechov, en dan ditmaal over een vriendengroep uit de zestiger jaren van de vorige eeuw. Maar helaas, de voorstelling is een teleurstelling. Misschien ook voor Gerardjan Rijnders zelf.
Reacties