Nachtegaal

Om kwart voor zes ben ik klaar wakker. Buiten hoor ik een vogel zingen. Niet gewoon zingen. Buitengewoon mooi zingen. Ik denk een nachtegaal en tegelijk denk ik aan een verhaal dat de dichter Johnny Capetti me ooit vertelde over eenverhaal van Robert Musil (Die Amsel). Als ik het me goed herinner gaat het als volgt. Het vertelt het verhaal van een man die net als ik 's ochtends in zijn bed ligt en buiten een nachtegaal de prachtigste melodieën hoort zingen. Hij besluit om zijn vrouw en huis en haard te verlaten om de vogel te volgen. De horizon voorbij, een nieuwe toekomst tegemoet. Hij glipt uit bed en trekt zijn kleren aan en stapt door de voordeur naar buiten. Daar ziet hij de vogel in een boom zitten. Het blijkt geen nachtegaal te zijn die zo mooi zingt in de prille ochtend maar een gewone merel. Toch blijft zijn verlangen en hij vertrekt desondanks, zijn vrouw in onwetendheid achterlatend.

Ook ik glip uit bed zonder mijn vrouw wakker te maken. Maar ik maak enkel een wandelingetje de trap af naar het toilet. Als ik weer naar boven loop is de vogel opgehouden met zingen. Ik val weer in slaap, naast mijn slapende vrouw.