Lush Life

Een vrouw met een nogal plat accent vraagt of deze trein naar Den Haag gaat. Vanaf de bank aan de andere kant van de trein naast me antwoordt een heer met een prachtig heerlijk bekakt Haags accent. "Deze trein gaat naar Den Haag Hollands Spoor en naar Den Haag Centraal." Of de trein dan ook naar Leiden gaat. "Nee, de trein gaat niet verder dan Den Haag." Even later hoor ik hem in zijn mobiele telefoon praten. "Nee, de afspraak morgenochtend gaat niet door."

Voordat de trein begint te rijden neemt een urban jongen naast hem plaats. Mooi jackje met pied-de-poule en een pet op het hoofd. Hij is in gezelschap van een jongedame die er Marokkaans uitziet. De jongen is donker, zij iets lichter. Er begint een gesprek dat ik niet echt volg totdat ik hoor dat het gaat over hoe de jongedame er uitziet. Ze vindt zichzelf er niet uit zien terwijl de jongen vindt van wel. Aan de Haagse heer wordt om advies gevraagd. "Je ziet er prachtig uit," antwoordt hij, "en ik kan het weten want ik heb een prachtige vrouw en twee prachtige dochters." Het is een genoegen om naar zijn stem te luisteren dus luister ik mee. Maar de jongedame is niet tevreden. Ze ziet mij kijken en vraagt ook mij om advies. "Je ziet een tikkeltje bleek," is mijn politiek correcte antwoord. Ook dat antwoord is niet goed. Alle mannen zijn hetzelfde, ze zeggen dat je er goed uitziet als je er helemaal niet goed uitziet. De jongedame is fel en niet gauw tevreden.

Er neemt een jong meisje in een zwartwitte winterjas tegenover mij plaats. In haar oren de witte dopjes van haar mp3-speler maar het is duidelijk dat ze alles hoort wat er om haar heen gezegd wordt. Zij is echt bleek, haar blanke gezicht omlijst door lang sluik zwart haar, en neemt van tijd met behulp van een rietje een slokje van haar milkshake. Ze heeft mooie ogen die ze van tijd tot tijd naar me opslaat. "Laten we het haar vragen," is mijn voorstel. "Maar zij is echt bleek," zegt de jongedame. "Maar geen man," werp ik tegen. We vragen het haar. "Je ziet er goed uit, hoor." antwoordt ze vriendelijk. Weer is de felle jongedame niet tevreden. Ze durft vast de waarheid niet te zeggen omdat er een neger tegenover haar zit met een petje op. Iedereen liegt tegen haar. Haar vriend moet er om lachen en zegt dat hij vaker met de trein gaat reizen. "Misschien is ze eigenlijk een man," opper ik voor de grap. De heetgebakerde jongedame schrikt van mijn opmerking, het meisje met de milkshake blijft vriendelijk glimlachen.

De Haagse Heer geeft het gesprek een andere wending. Eerst vertelt hij een mop, dan stelt hij voor een lied voor de jongedame te zingen. Lush life van Billy Strayhorn. Hij is saxofonist vertelt hij. Hij zingt expressief en plaatst elke regel. Hij eindigt met een fff-fff-fff waar de saxofoonsolo begint. "Ik hoop dat dat in het echt beter klinkt," zegt de jongedame en lacht. Dan applaudiseren we allemaal.