Alex van Warmerdam in Schiedam

Een schilderijententoonstelling van een theatermaker. Alex van Warmerdam is vooral beroemd geworden met zijn films zoals Abel (de eerste) en De laatste dagen van Emma Blank (de laatste tot nu toe). Maar hij is toch vooral een theatermaker alhoewel opgeleid op de kunstacademie en ook nog eens schrijver van een roman en een gedichtenbundel. Een multitalent zoals dat heet. Zouden zijn schilderijen ook tentoongesteld zijn als hij niet zo beroemd was in die twee andere disciplines, het theatervak en de film? Ik vraag het me af. Ik vind Van Warmerdam geen geweldig schilder. Zijn stijl doet denken aan die van Magritte, ook zo'n twijfelgeval. De ideeën van zowel René Magritte als Alex van Warmerdam verwonderen en intrigeren, maar de manier waarop het geschilderd is is niet echt indrukwekkend.

Is het daarom een slechte tentoonstelling? Nee, absoluut niet. Het is een prachtige tentoonstelling en zeker als je, zoals ik, alle films van Van Warmerdam hebt gezien en een groot deel van zijn theateroeuvre. Ik volg zijn werk al vanaf de voorstelling Op Avontuur (1973), de tweede voorstelling van Hauser Orkater en heb een uitzondering daargelaten van bijna alles genoten. Met name van Graniet, De wet van Luisman, De Noorderlingen. En dan is deze tentoonstelling een feest der herkenning. Er zijn korte clips uit al zijn films, er zijn schetsen van decors, animatiefilms uit voorstellingen, objecten en natuurlijk schilderijen en gouaches.

Wat opvalt zijn de consistente factoren in het werk. De naakte meisjes en vrouwen, het geweld, de miscommunicatie tussen mensen, tussen man en vrouw. Het lijkt een hermetisch gesloten andere wereld die op de onze lijkt maar dat net niet is. Kafka in Holland.

Een aanrader!