Emmanuel Carrere: Un roman russe

"Als dit een roman was..." schrijft Emmanuel Carrere aan het einde van zijn boek en vervolgt: "...maar dit is geen roman."
Een franse roman die als titel Een russische roman heeft meegekregen. Dat inrigeert. Het is het vierde boek dat ik lees van Carrere. Na De Sneeuwklas, L'Adversaire en Hors d'atteinte. De eerstgenoemde twee vond ik fantastisch (allebei in zekere zin over een moordenaar), het derde en oudste van de drie matig. Deze roman zit er ergens tussen in. Zoals het zich ergens tussen een egodocument en een roman beweegt. Gedeelten zijn pure fictie, gedeelten zijn pure autobiografie, en de gedachten van de hoofdpersoon die net als de schrijver Emmanuel Carrere heet, zijn niet de ideeën van een romanpersonage, maar van de schrijver zelf.
Na het schrijven van L'Adversaire gaat de schrijver met een filmploeg naar het kleine Russische plaatsje Kotelnitch om er een reportage te maken over een Hongaarse man die tijdens de Tweede Wereldoorlog is verdwenen en in Kotelnitch wordt teruggevonden in een psychiatrische inrichting. Vlak voor zijn vertrek is de schrijver verliefd geworden en een relatie begonnen met Sophie. Ten derde heeft hij Russische voorouders en is zijn eigen grootvader verdwenen op een soortgelijke wijze als de teruggevonden Hongaar. Spoorloos van de aardbodem verdwenen.
Deze verschillende verhalen worden door de hoofdpersoon met elkaar verbonden. Het is het verhaal van de liefde tussen hem en Sophie die door jaloezie kapot wordt gemaakt. Er is het verhaal van zijn verdwenen grootvader dat niet verteld mag worden. En er is de geschiedenis van Sacha en Ania in het plaatsje Kotelnitch.
Aan de ene kant heb ik het idee dat de schrijver in dit boek teveel tegelijk wil vertellen, maar aan de andere kant zijn er vele mooie verhalen die hij vertelt. Ook is het goed beschreven hoe het personage van de hoofdpersoon verandert. Soms paranoïde, dan weer begripsvol. Een veelzijdige roman.