Backstage

Ik ben een avond lang stagemanager in het auditorium van Museum Boijmans-van Beuningen. Op de één of andere wijze is een stelletje de gang binnen geglipt, voorbij de dames die voor de ingang naar de zaal staan. Ik houd ze tegen voordat ze de zaal binnen gaan en breng ze vriendelijk terug. Ik leg uit dat de volgende lezing snel zal beginnen en dat ze dan van harte welkom zijn. Terwijl ik ze terugbreng komt een ander stel haastig aanlopen. Ik vraag de man en zijn veel te jonge vrouw wat ze komen doen. "We are special agents from the CIA," bijt de man me enigszins gepikeerd toe en snelt met de jonge vrouw het zaaltje in het museum binnen dat wordt gebruikt als kleedkamer. Het blijkt de man te zijn die de volgende lezing geeft. Ik heb hem niet herkend en dat is geen wonder. Ik heb de man nooit eerder gezien of ontmoet. Hij was overduidelijk gepikeerd over het feit dat hij niet herkend werd.

Dan volgt zijn lezing. Tot mijn verbazing en tot verbazing van mijn Ex-collega maakt hij gebruik van een overheadprojector. De technicus heeft nogal wat problemen het ding te installeren en aan te sluiten. De lector legt een eerste sheet op de overhead en begint. Over Erasmus en Maarten Luther gaat het. Op de eerste rij zit zijn veel te jonge vriendin ademloos en bewonderend toe te kijken. Maar ook mijn Ex-collega en ik zitten ademloos toe te kijken. Deze man geeft blijk van zoveel kennis en eruditie over zijn onderwerp dat je wel vol bewondering moet zijn. Soms lijkt het of hij aan het voorlezen is maar dan laat hij zijn katheder weer in de steek en loopt naar het midden van het podium en vertelt zonder blaadje gewoon verder. Met zijn handen in de zakken en in het Engels wat niet zijn moedertaal is. Dat lijkt me eerder het Duits.

Ondanks dat ik ook gepikeerd ben door zijn onbeschofte houding bij binnenkomst feliciteer ik hem na afloop met zijn geweldige lezing.

Foto: Robert von Friedeburg