In Het Land van Poot

Met de fiets rijd ik een rondje door het Land van Poot, een nog altijd mooi landschap tussen Delft, Schipluiden en Schiedam. Het is zondagochtend, het is vroeg, nog maar negen uur als ik er zit te ontbijten en uitkijk op een groepje van twaalf geknotte wilgen als de twaalf apostelen van Jezus Christus. Geen van de twaalf is helemaal kaal, elk van hen heeft wel een plukje groen op het hoofd. Twee van hen staan als twee drinkebroers tegen elkaar geleund, steun zoekend bij elkaar, een ander paar is meer dan de helft kleiner dan de rest. Twee lilliputters of kindapostelen.

Het pad dat wordt genoemd op de Trouw-site dat ik vorige keer niet kon vinden vind ik nu snel. Het kronkelt door het weiland. Hier stond dus de boerderij van de dichter Poot. Via het pad kom ik midden in de weilanden terecht. Hier is het lastig fietsen. Mijn fiets kan het ruwe en met dik gras begroeide terrein wel aan, maar ik stap af en loop rustig door het weiland. Ik zie en hoor diverse weidevogels. Ik wil het geluid opnemen met mijn mobiele telefoon, maar dan merk je dat je toch in een dichtbevolkt land zit. Dan hoor je in de verte een trein voorbij komen, dan landt er een vliegtuig op het nabijgelegen Zestienhoven, dan is er toch nog ergens een auto die voorbijrijdt.

Terug op het fietspad is het ondertussen druk geworden. Veel dagjesmensen op fietsen. Net ten zuiden van Delft is een keurig aangeharkt golfterrein aangelegd. Hier is in eens de landelijkheid weer ver te zoeken. Ik kom aan in het dorpje Schipluiden en neem plaats op het bankje tegenover de kerk. Alles ademt hier een strenge christelijkheid. God regeert hier nog met straffe hand. De dichter Poot trok zich niets aan van God en dat kwam hem duur te staan. Hij ging ten onder aan de drank en wordt nog weinig gelezen en slechts herinnerd door de fameuze dichtregels "Hier ligt Poot, hij is dood", zijn apocriefe grafschrift.

Het wordt warmer en warmer op deze tweede Pinksterdag, het feest van de verspreiding van het heilig vuur. Niet voor mij. voor mij is Pinksteren het feest van het ontbranden van het vuur van de liefde voor mijn vrouw, nu 26 jaar geleden. Mijn halve leven zijn wij samen. Het laatste stuk van de tocht gaat langs de Vlaardingervaart, een lang en recht stuk, langs café Vlietzicht, waar kano's worden verhuurd. Ik aarzel of ik af zal stappen om een kop koffie te drinken, maar ik fiets door. Om acht uur ben ik van huis vertrokken en het loopt al tegen de middag. Ik ga op weg naar huis, naar vrouw en kinderen.