Tirza

Tirza is het zesde boek dat ik van Arnon Grunberg lees en zeker één van de beste. Het verhaal is spannend opgebouwd en goed gecomponeerd met gebeurtenissen die zich herhalen en in omgekeerde vorm terugkeren. Vaak weet je en voel je wat er gaat gebeuren en als het dan gebeurd is het toch spannend. Het troosteloze huwelijk, de verhouding met zijn dochters, de tocht door de woestijn van Namibië met de negenjarige Kaisa, alles is mooi beschreven, maar toch mist het boek iets. Zelf ben ik net als Jörgen Hofmeester in het bezit van twee dochters, reden genoeg om me te kunnen identificeren met hem, maar hij blijft op een afstand. Zijn waanzin staat te ver van me af. "Ik moet niet mijn verstand verliezen," zegt hij op de eerste pagina, onwetend van het feit dat hij dat verstand allang verloren heeft. Op deze eerste pagina wordt, onbekend voor de lezer op dat moment, een groot aantal zaken genoemd die later in het boek terugkomen. Aan het einde van het boek heb ik het gevoel iets gemist te hebben. Er is me iets tussen de vingers door geglipt. Een begrip, een mededogen, een zin. Net als in De Asielzoeker is dat juist één van de thema's, de zinloosheid van het bestaan, maar toch.
Reacties