Pianiste
Le Palais, Belle-Ile-en-Mer28 juli 2007
Het publiek bij een klassiek concert zou geblinddoekt moeten worden. Twee uur lang geconcentreerd luisteren is moeilijk. Onwillekeurig dwaalt je blik af en gaat langs het uiterlijk van de uitvoerende kunstenaars, vervolgens naar het publiek. Er is genoeg te zien ditmaal. De pianiste (Carine Zarifian) draagt een dun brilletje waarover haar voorste lange lokken haar heenvallen als ze vooroverbuigt. Dat doet ze. Veel en vaak. Als een kat kromt ze haar rug en beweegt haar neus in de richting van de partituur. Ze is gekleed in een strapless jurk zonder mouwen met een laag uitgesneden rug. Aan de voorzijde staat de jurk iets uit want ze heeft niet genoeg boezem om de cups helemaal te vullen. Om haar armen tijdens het pianospelen te warmen draagt ze bij de blauwe jurk twee bruine beenwarmers om haar armen die als versiering op de pols allebei een klein gapend gaatje hebben. Eerst denk ik dat aan een kant een naad is losgesprongen totdat ik merk dat ze aan de andere kant een eender gat heeft. Ze is een genot om naar te kijken. Hoe ze opgaat in haar muziek, haar lippen tuit, de ogen wijd openspert, haar vrije hand boven de toetsen laat golven en zweven en hoe ze, na een felle noot te hebben gespeeld, haar armen naar achteren werpt. Haar billen wippen omhoog van de pianokruk als ze heftig aanslaat.
Reacties