Inland Empire

Het heeft even geduurd voordat het me lukte deze film te zien, maar nu heb ik hem eindelijk gezien in de laatste week dat hij in Rotterdam draait, de laatste film van David Lynch: Inland Empire. In de recensies wordt de film vergeleken met de meest extreme Lynch-films zoals Eraserhead en Lost Highway. Inderdaad hoort de film in dat rijtje thuis. Het is één van de meest onbegrijpelijke films in het oeuvre van David Lynch. Niet erg als je er van houdt, vervelend als je graag een verhaal met een kop en een staart verlangt. Eén vriendin die ik belde om met me mee te gaan was al geweest en in de pauze weggelopen, de vriend met wie ik hem wilde gaan zien zei dat-ie 'm niet echt goed vond maar dat het wel een film was die je moest zien. Ik ben erg enthousiast. Deze film is eerder een bewegend schilderij dan een verhaal verteld in beelden. Een droom van een film. Maar in die droom van een film wordt bovendien schitterend geacteerd door hoofdrolspeelster Laura Dern die alle kanten van het hoofdpersonage Nikki Grace op een veelzijdige manier weergeeft. Vooral in de Kafkaeske scènes waarin ze haar verhaal vertelt aan een bolle man met ronde brilleglazen die ergens in een kamertje zit aan de top van een trappenhuis, acteert ze geweldig.
Op de achtergrond manipuleert Lynch onze verwachtingen omtrent wat er staat te gebeuren. De echtgenoot van Nikki Grace die haar tegenspeler bedreigt als hij eventueel overspel met haar zal plegen, het thema van de film die ze aan het opnemen zijn, de vrouw die bij de politie haar verhaal doet over de angst dat ze onder hypnose iemand met een schroevedraaier zal vermoorden, de waarzeggende Poolse buurvrouw. Hiermee wekt Lynch verwachtingen die soms wel soms niet worden ingelost. Wat is echt en wat niet? Het blijft aldoor onduidelijk waardoor je zelf het verhaal kunt invullen zoals je wilt. Dat is precies wat Lynch van ons wil, hij schetst het kader, de kijker vult in. Wie meer wil, loopt weg.