Eiffeltoren

Op het plein voor en onder de Eiffeltoren verkopen grote negers lichtgevende miniaturen van de bekendste touristenattractie van Parijs. Of is dat ondertussen Disneyland Parijs? Alle vier maken we een grote hoeveelheid foto's van de verlichte toren, het symbool van de lichtstad. Dan moeten we besluiten of we er op gaan. Het is ondertussen al half elf 's avonds. Mijn vrouw overtuigt me door te zeggen dat we hier maar één keer zijn en het nú moeten doen. Het is nu of nooit. Erop of eronder. Dat is waar. De reden dat het in Rotterdam heel lang geduurd heeft voordat ik de Euromast heb beklommen was dat het altijd nog kon.

We kunnen tot de tweede verdieping. Hoger mag op dit late tijdstip niet meer, kan niet meer. In een klein liftje staan we samengepakt. Het lijkt op de liften waarmee je in Lissabon de steile hellingen op en neer kunt, het mechaniek lijkt op dat van een karretje in de achtbaan waarmee je omhoog wordt getakeld. Ons bezoek blijkt het geld dubbel en dwars waard. Dwars door de constructie van Eiffel gaan we omhoog. Duizenden, misschien wel een miljoen klinknagels houden de constructie bij elkaar. Spots verlichten de prachtige staalconstructie en zorgen voor een sprookjesachtig schouwspel van licht en schaduw. We komen aan op de tweede verdieping en vandaar bekijken we nachtelijk Parijs. Niet alles is herkenbaar en zichtbaar in de nacht vanaf deze hoogte. Het Place de la Concorde is zichtbaar en een hoge flat die later de Tour Montparnasse blijkt te zijn.