Feest

Als ik thuiskom zit de kamer vol meisjes. Een grote kring rondom de televisie. Ze kijken naar een film. Het grote licht staat ongezellig aan. Iedereen zit doodstil. Is dit het idee van een feest? Ik had eerder veel gegiechel verwacht,muziek, dansen. In de keuken is het een grote puinhoop. De resten van een maaltijd met veel personen. Nu lijkt de feestvreugde een beetje over. De film is ook eerder spannend dan gezellig. Een komedie zou de stemming er in kunnen brengen. Nu staart iedereen apathisch naar het scherm. Ik lig op bed en typ dit bericht. Gestoord word ik in ieder geval niet en ik hoef ook niet bang te zijn dat de politie ineens voor de deur staat vanwege burengerucht. Maar het is niet mijn idee van een feest. Misschien is het echte feest al voorbij. Volgens mijn oudste dochter die het feest geeft samen met het achterbuurmeisje(dat ik bij aankomst nog even snel een sluier omzag doen) gaat het feest door tot het bittere eind. Als dit het einde is lijkt het nogal bitter.

Even later komt mijn oudste dochter bij me op bed liggen. Ze vertelt dat ze moe is. Heeft de hele dag gewerkt om het feest een succes te maken tot vier uur ‘s middags toen de eerste gasten binnenkwamen. Maar in tegenstelling tot wat mijn indruk was is het feest niet ongezellig. Iedereen heeft genoten van het eten en tot tien uur toen het donker werd hebben ze in de tuin spelletjes gedaan. Even later hoor ik de eerste gasten vertrekken. Dan komt mijn dochter opnieuw naar boven. Of ik naar beneden kom om naar de cadeautjes te kijken.

Tijdens het opruimen van de laatste resten feest hoor ik dat het een geslaagd partijtje was. Ik ben blij dat ik me er niet mee heb bemoeid. Nu hebben ze het helemaal zelf gedaan en kunnen ze trots zijn. Trots op een geslaagd feest. Zoals ik trots ben op mijn dochters. Dat ze dat zelf kunnen organiseren.