De felle gloed
Flaptekst:Burning bright of zoals de Nederlandse titel luidt De felle gloed is een boek van de grote Amerikaanse auteur en Nobelprijswinnaar, John Steinbeck. Een hopeloos verlangen kwelt joe Saul; het verlangen naar een zoon. Hij weet niet dat hij die zijn jonge vrouw Mordeen nooit zal kunnen schenken. Mordeen die zielsveel van hem houdt, wil niets liever dan hem een kind geven, maar zij weet dat Joe Saul haar niet kan bevruchten. Door haar liefde gedreven, omdat zij zijn verdriet om het gemis van een kind, niet langer kan aanzien, vraagt ze een andere man de zoon, die Joe Saul van haar wil hebben.
Een gegeven als dit kan alleen uitgewerkt worden door een zo groot schrijver als Steinbeck. De felle gloed is een menselijk drama met grote spanningen geworden, een drama van liefde, trots, vernedering en zelfopoffering.
Fragment:
Het was nu volkomen duister in de keuken en heel in de verte rommelde de donder. Victor legde zijn hoofd op haar knieën en de tijd en het jaar draaiden verder en verder zoals de aarde draait, zwaaiend als een tol. Het jaar veranderde en de wereld vloog door de grote ellips. Het jaar en de seizoenen draaiden boven het huis weg. In Mordeen groeide de baby. En het jaar rolde verder.
'Ik heb daar ook aan gedacht,' zei Victor. 'Mijn verstand kan zeggen dat ik moet gaan - maar ik zou weigeren. Dat weet ik. Want ik denk aan de zomer die nu op z'n eind loopt en de stoppels op het veld en het hooi dat uit de staken in de schuur puilt en de afgewaaide appels in de boomgaard. En aan jou - de zwelling onder je borsten, en mijn kind dat tegen de zachte muren schopt en zich omdraait, en dat ik niet in staat zal zijn mijn hand daar te leggen en het bewegende leven te voelen.'
'Stil, Victor. Het is jouw kind niet. Een jaar zal je verdriet grondig doen verdwijnen - het is er al mee bezig -,'
'Een jaar,' zei hij in de duistere ruimte. De donder kraakte in de verte en een blauwe straal verlichtte de kamer.
'Ik ken het jaar dat voorbij gaat. De herfst wordt steeds killer en de rijp maakt het sterke gras bij de rivier onder de katoenbomen knisperend en geel. De merels troepen een week lang zenuwachtig samen en dan zijn ze verdwenen. De wind en de vluchten wilde ganzen snellen naar het zuiden boven de gloeiende giftbomen. En jij - jij loopt zwaar rond, je schouders achteruit getrokken om de groeiende last van mijn kind in evenwicht te houden en je gezicht straalt en je ogen glimlachen de hele dag en je lippen steken misschien omhoog als je in je slaap glimlacht.'
'Stil, Victor,' zei zij heftig. 'Het is jouw kind niet. En vind je niet dat het hier wat koud wordt? Ik geloof dat de regen in hagel gaat veranderen.'
Conclusie:
Meesterlijk!
Reacties