ATFR 2014 #4: Zaterdagavond
Na een eenvoudig doch voedzaam maal van de cateringservice van het ATFR (Amateur Theater Festival Rotterdam), net als vorig jaar weer heerlijk, begint de avond met Velour, de groep die ik als coach heb begeleid. Ik heb een paar weken eerder twee doorlopen gezien waarbij nog veel in de steigers stond. Ik ben nu benieuwd naar het resultaat.
Met veel vaart en op vrolijke muziek begint Als du mich einst gefunden hast, een stuk losjes gebaseerd op een lied van de Duitse zanger Falco. In een schoonheidssalon mengt zich een weirdo tussen het personeel en de twee vrouwelijke klanten. Na enkele minuten denk ik: als ze zo door gaan, in dit tempo en met deze concentratie zijn ze nu al de gedoodverfde winnaar van het festival. Twee jaar geleden coachte ik al een groep die vervolgens winnaar werd, dit zal me toch geen tweede keer gebeuren, gaat door mijn hoofd. Ook de omslag van klucht naar psychothriller waarin zo'n beetje iedereen vermoord wordt, gaat ze goed af. Het publiek wordt stil. Maar daarna gaat het helaas mis. Langzaam komt de machine tot stilstand en gaat de vaart en de pit er uit. Gesjor aan kleding, langzame wisselingen. De bedoeling is duidelijk maar helaas. Net als bij Naakt denk ik: doorgaan op dit gegeven, beter afmaken, fine tunen en dan is het een gouden voorstelling. Jammer dat dit nu nog niet lukte.
Prijs voor de langste titel heeft ASAP voordat ze beginnen al te pakken. Twee stellen, het ene lesbisch, het andere hetero, ontmoeten elkaar in de bar naast een restaurant om te bespreken wie de caravan krijgt. Louise van het lesbische stel heeft namelijk een relatie gehad met Ben en samen hadden ze een caravan. Een caravan waaraan ze beide veel herinneringen hebben. Ze ontmoeten elkaar in de bar omdat hun tafel door een fout van het restaurant nog niet vrij is. Onder het genot van witte wijn, heel veel witte wijn, komt het tot een confrontatie.
Net als in het andere caféstuk op het festival, Barre tijden van Gort & De Liefde, draait het hier ook om het spel van de vier acteurs. Ze brengen het er goed van af. Het is komisch, het is scherp. Misschien had het nog net iets venijniger en daardoor ontroerender gekund, maar ook ASAP krijgt een prijs, de prijs van de groepen zelf. Ook zij gaan op 6 december naar de Rotterdamse Schouwburg waar iedereen die dit stuk nog niet gezien heeft zeker moet gaan kijken.
De regisseur van de Maasstadspelers wil een grap met het publiek uithalen. De voorstelling is aangekondigd als Labyrinth maar in werkelijkheid spelen ze een Pirandello-achtig stuk, zogenaamd geïmproviseerd over een grootvizier, zijn vrouw en zijn raadsheer. De grap was mijns inziens beter en consequenter uitgevoerd geweest als er ook een decor had gestaan van een ander stuk. De spelers komen uit het publiek en beginnen te improviseren. Het switchen van spel naar 'echt' doen ze goed, met name door het ouderwets groot en Shakespeariaans acteren in de geacteerde scènes. Op een gegeven moment komt er een vrouw, Ellen, uit het publiek die de vrouw is van acteur Fred. Zij is zogenaamd geen actrice maar de vrouw van de hoofdrolspeler. Maar op zeker moment verdwijnt ze in de coulissen om daar te gaan koken. Nogal vreemd want we zijn in het theater volgens de conventie van het stuk. Aardig gedaan maar gebrekkig uitgewerkt vond ik.
Tussendoor zag ik ook nog een voorproefje van Dorst van Meijers en Van Wijk. Mijn mening daarover bewaar ik nog even totdat ik de hele voorstelling heb gezien.
De avond eindigde met disco. Maar op de eerste avond was er een dj die er uit zag alsof-ie nog niet droog was achter de oren en die totaal niet aanvoelde wat zijn publiek wilde. Nu was er DJ Okkie die meestal goed de voetjes van de vloer weet te krijgen, maar het publiek was blijkbaar moe na alle voorstellingen en wilde snel naar huis.
Velour: Als du mich einst gefunden hast
Met veel vaart en op vrolijke muziek begint Als du mich einst gefunden hast, een stuk losjes gebaseerd op een lied van de Duitse zanger Falco. In een schoonheidssalon mengt zich een weirdo tussen het personeel en de twee vrouwelijke klanten. Na enkele minuten denk ik: als ze zo door gaan, in dit tempo en met deze concentratie zijn ze nu al de gedoodverfde winnaar van het festival. Twee jaar geleden coachte ik al een groep die vervolgens winnaar werd, dit zal me toch geen tweede keer gebeuren, gaat door mijn hoofd. Ook de omslag van klucht naar psychothriller waarin zo'n beetje iedereen vermoord wordt, gaat ze goed af. Het publiek wordt stil. Maar daarna gaat het helaas mis. Langzaam komt de machine tot stilstand en gaat de vaart en de pit er uit. Gesjor aan kleding, langzame wisselingen. De bedoeling is duidelijk maar helaas. Net als bij Naakt denk ik: doorgaan op dit gegeven, beter afmaken, fine tunen en dan is het een gouden voorstelling. Jammer dat dit nu nog niet lukte.
TA Noordwijk: Overmoed
De moedigste productie van dit ATFR is ongetwijfeld Overmoed van TA Noordwijk. Drie jonge meiden spelen een tekst van Oscar van Woensel over een collectieve zelfmoord op de flanken van de Vesuvius. Een van de drie heeft een oproep geplaatst op Facebook waarop de twee anderen hebben gereageerd. Samen sluiten ze zich op in een hutje, mooi verbeeldt door middel van vier banden grijs gaffertape op de vloer, om samen de gloeiendhete lava over zich heen te laten komen. En dan sluipt toch de twijfel de afgesloten ruimte binnen.
Het eerste wat ik mij afvroeg is wat bezielt deze meiden om dit te spelen? Helaas waren de meiden er niet meer tijdens de afsluitende talkshow, anders had ik het ze zelf gevraagd. Feit is dat de drie meiden ondanks de onvolkomendheden en onervarenheid in hun toneelspel, een indrukwekkende voorstelling neerzetten die terecht door de jury met een aanmoedigingsprijs werd beloond.
ASAP: Een slappe bewerking van een komedie voor vier mensen en een tafel die niet vrij komt
Prijs voor de langste titel heeft ASAP voordat ze beginnen al te pakken. Twee stellen, het ene lesbisch, het andere hetero, ontmoeten elkaar in de bar naast een restaurant om te bespreken wie de caravan krijgt. Louise van het lesbische stel heeft namelijk een relatie gehad met Ben en samen hadden ze een caravan. Een caravan waaraan ze beide veel herinneringen hebben. Ze ontmoeten elkaar in de bar omdat hun tafel door een fout van het restaurant nog niet vrij is. Onder het genot van witte wijn, heel veel witte wijn, komt het tot een confrontatie.
Net als in het andere caféstuk op het festival, Barre tijden van Gort & De Liefde, draait het hier ook om het spel van de vier acteurs. Ze brengen het er goed van af. Het is komisch, het is scherp. Misschien had het nog net iets venijniger en daardoor ontroerender gekund, maar ook ASAP krijgt een prijs, de prijs van de groepen zelf. Ook zij gaan op 6 december naar de Rotterdamse Schouwburg waar iedereen die dit stuk nog niet gezien heeft zeker moet gaan kijken.
 |
| Foto N.H. Stekelenburg |
Maasstadspelers: Labyrinth
De regisseur van de Maasstadspelers wil een grap met het publiek uithalen. De voorstelling is aangekondigd als Labyrinth maar in werkelijkheid spelen ze een Pirandello-achtig stuk, zogenaamd geïmproviseerd over een grootvizier, zijn vrouw en zijn raadsheer. De grap was mijns inziens beter en consequenter uitgevoerd geweest als er ook een decor had gestaan van een ander stuk. De spelers komen uit het publiek en beginnen te improviseren. Het switchen van spel naar 'echt' doen ze goed, met name door het ouderwets groot en Shakespeariaans acteren in de geacteerde scènes. Op een gegeven moment komt er een vrouw, Ellen, uit het publiek die de vrouw is van acteur Fred. Zij is zogenaamd geen actrice maar de vrouw van de hoofdrolspeler. Maar op zeker moment verdwijnt ze in de coulissen om daar te gaan koken. Nogal vreemd want we zijn in het theater volgens de conventie van het stuk. Aardig gedaan maar gebrekkig uitgewerkt vond ik.
Tussendoor zag ik ook nog een voorproefje van Dorst van Meijers en Van Wijk. Mijn mening daarover bewaar ik nog even totdat ik de hele voorstelling heb gezien.
De avond eindigde met disco. Maar op de eerste avond was er een dj die er uit zag alsof-ie nog niet droog was achter de oren en die totaal niet aanvoelde wat zijn publiek wilde. Nu was er DJ Okkie die meestal goed de voetjes van de vloer weet te krijgen, maar het publiek was blijkbaar moe na alle voorstellingen en wilde snel naar huis.
Reacties