ATFR 2014 #3: Zaterdagmiddag

Risk: Mijnheer Puntila en zijn Matti

De zaterdagmiddag start met studententheatergroep Risk die een Rotterdamse versie speelt van een stuk van Bertold Brecht. Over een meester die in nuchtere staat zijn knecht Matti de huid vol scheld en hem in dronken toestand liefheeft. In deze versie is de knecht zijn chauffeur en speelt het stuk zich af in Charlois, maar dit Charlois is nog wel een dorp bevolkt door boeren. Het duurt even voor de hoofdrolspeler zijn dronkenschap goed te pakken heeft. Het is één van de moeilijkste opgaven voor een acteur, overtuigend dronken zijn, en voor een onervaren acteur is dat een grote opgave. Sabine van Buren die een groot aantal bijrollen speelt (apotheker, slager, boerin, etc.) en die behendig als typetjes weergeeft, heeft het wat dat betreft makkelijker, maar ze kwijt zich zo goed van haar taak dat zij de show steelt.
De spelers laten een fraai staaltje van Brechtiaanse vervreemding zien maar hebben duidelijk moeite met de tekstbehandeling en de emoties van dit stuk. Dat is jammer.

Het Nieuwe Werk: Tunnelbouwers

Het Nieuwe Werk werd voorheen altijd geregisseerd door Francien Schraal en won tot nu toe menig festival. Ditmaal is Wanda Meeuws de regisseur en ook zij weet een indrukwekkende voorstelling neer te zetten die opnieuw in de prijzen valt. Deze zal ook op 6 december aanstaande in de Rotterdamse Schouwburg te zien zijn.
Een man zit vast in een tunnel onder een grote hoop aarde. Bij een protestactie is hij door een bulldozer onder de aarde geschoven. Een groep arbeiders is verzameld en vertelt in een televisie-uitzending of tijdens een rechtzaak zijn verhaal. Zijn moeder treurt om hem, deze jongen die niet wilde deugen en van wie ze toch altijd is blijven houden.
Door problemen met het geluid is dat veel te hard, alles vervormt en de toeschouwers zitten met hun handen op de oren tijdens het akoestisch geweld dat hen teistert. Ik vraag me af of de voorstelling niet heel veel aan kracht had gewonnen zonder het gedoe met de microfoons. Ik ben toch al geen liefhebber van het geluid van gesproken woord via microfoons op toneel. Met een goede geluidsinstallatie is het mogelijk om met behulp van versterking te fluisteren op toneel, maar meestal is het mijns inziens onnodig. Nu moeten de spelers zich haasten om op de juiste plaats bij de juiste microfoon te staan.
Ik werd door dit geweld niet overtuigd van de ongetwijfeld goede bedoelingen van dit politieke stuk. De jury blijkbaar wel en wie weet valt bij de reprise alles op de juiste plaats. Ik miste uiteindelijk vooral het medeleven met de hoofdpersoon en zijn moeder, een emotie die mij in het hart raakt.

Naakt: Because you have to be asleep to believe in it

Een viertal emigranten op weg naar Amerika staat te wachten tot ze eindelijk de boot op mogen die hen naar de overkant van de grote plas zal brengen. Ondertussen wordt duidelijk wat hun American Dream is. Als het publiek de zaal binnenkomt moet het eerst voor een lint in de rij staan voordat het plaats mag nemen op de tribune en wordt aan iedereen een goede reis gewenst. Mooie vondst. Deze voorstelling doet me denken aan de mimevoorstellingen uit de begindagen van Carrousel en aan het werk van Radeis.
Jammer genoeg mist er nog wat gekte en ook het tempo van de voorstelling is nogal traag. Toch hebben de spelers in potentie een mooi verhaal te vertellen en doen ze dat met veel overtuiging. Hopelijk hebben ze een mogelijkheid dit stuk vaker te spelen en er meer dynamiek in aan te brengen. Dan kunnen de personages nog verder worden uitgewerkt en kan het heel mooi en ontroerend worden. Want ook hier miste ik nog iets wat mij raakte, het aan duigen vallen van de American Dream, wat er volgens mij wel in zit.

(wordt vervolgd)