Zaterdag op Delft Fringe #1
Nadat we vrijdagavond hebben gespeeld op Delft Fringe zijn we zaterdag vrij om een kijkje te nemen bij andere voorstellingen dan de onze. Wat is er nog meer te zien? Het valt me op dat er veel muziek is en weinig dans. Dus toch maar geprobeerd op tijd te zijn voor de enige dansvoorstelling op zaterdag, dat is die van Ezio Tangini in het VAK vlakbij het nog steeds in aanbouw zijnde station. De grote glazen kubus die er nu al staat belooft niet veel goeds voor hoe het worden zal.
Sanatorium - Ezio Tangini
We moeten behoorlijk zoeken voor we het zaaltje hebben gevonden waar Ezio Tangini zijn voorstelling gaat spelen. De dames buiten hebben geen idee waar we moeten zoeken. Eenmaal binnen worden we verwezen naar de eerste verdieping van het gebouw maar ook daar zijn bordjes ver te zoeken. We dwalen door de gangen, openen deur na deur, tot we tenslotte toch een deur vinden waarop een flyertje is geplakt met de naam van de voorstelling. Binnen ruiken we een sterke geur van pasgezaagd hout en staan we in een schemerige ruimte. Tegen de achterwand staat een rij ezels opgesteld. Ook zijn er grote ladenkasten om tekeningen in te bewaren. Een groep krukjes staat er ook. Verder is er een man in een lange jas, naakt met uitzondering van een vleeskleurige slip. Onze danser. Zal hij straks naakt voor ons gaan dansen, vragen we ons af. Waar is het publiek? You are my audience, zegt de man in het Engels met een Italiaans accent. Ik pak een stoel voor mijn lief en neem zelf plaats op een kruk.
De man start een tape, loopt naar de kranen van de wasbak rechts van ons en draait die open. Even is hij verdwenen achter een muurtje. Dan keert hij terug. Hij gaat languit liggen op zijn lange jas. De muziek is abstract. Geluiden van machines, repeterend, hypnotiserend. De man verheft zijn armen, zijn benen en hoofd van de vloer. Zo ligt hij een hele tijd. Langzaam bewegend. Het lijkt alsof hij valt. Tenminste dat is de associatie die ik heb bij wat hij doet. Ik moet denken aan de gravures van de vallende mannen van Hendrik Goltzius. Maar misschien is dat omdat ik heb gelezen dat de voorstelling gebaseerd is op De Val van Camus. In ieder geval verdwijnt tijd en ruimte bij het kijken naar deze butohdans van deze leeftijdloos schijnende eenzame man in een lege ruimte. Waarschijnlijk maakt dit nog meer indruk op ons omdat we alleen zijn. De twee enige toeschouwers, verbonden in intimiteit met deze bijna naakte man die een geweldige krachtinspanning levert.
Naderhand praten we nog na met de acteur die helemaal uit Rome is gekomen om hier te spelen. Wij bedanken hem hartelijk. Op ons heeft zijn prestatie een diepe indruk gemaakt.
Kopsessies - Ttea
Bij deze voorstelling was het de tekst in het programma die me deed besluiten dat we dit moesten zien. Een stuk waarbij alleen de hoofden van de spelers en van het publiek te zien zijn. Dat moest wel bijzonder zijn. Dat is het ook. Spelers en kijkers nemen plaats in een driehoekig bouwsel. De bovenkant is afgedekt met zwarte stof waarin acht gaten zitten. Daar steken zowel spelers als kijkers hun hoofden doorheen. Zo zien we van heel dichtbij alleen de hoofden van de acteurs en worden we meegesleept in een relatiedrama dat we van heel dichtbij meebeleven. Begeleid door de zang van een zangeres die we niet zien. Zij zingt liederen van verlangen en verlaten waaronder een erg mooie Kaap-Verdiaanse versie van Ne me quitte pas van Brel. Een voorstelling waarbij de regisseur is uitgegaan van de vorm. Een dwingende vorm die de kijker dwingt om te blijven kijken. De spelers kunnen omdat ze vast zitten in het decor niet dichterbij je komen maar toch is het omdat je al zo dichtbij bent soms doodeng. Een knappe voorstelling van Ellen Honings, een beginnende regisseuse van het Rotterdams Centrum voor Theater.
Later meer over andere voorstelling op Delft Fringe
Reacties